بررسی قابلیت جبران خسارت معنوی در حقوق ایران در پرتو فقه

موضوع خسارت معنوی، مصادیق، امکان مطالبه و نحوهی جبران آن از موضوعات نسبتا پیچیده ی علم حقوق است. در تعاریفی کهفقها از مفهوم مطلق ضرر ارایه داده اند، به برخی از اقسام ضررهای معنوی اشاره شده و تقریبا اغلب فقها ورود هر گونه نقص بهآبرو، جان و هر بعدی از ابعاد وجودی شخصیت انسان را ضرر محسوب کرده اند. اغلب کشورها در گذشته، ضرر و زیان معنوی راغیر قابل جبران می دانستند و به این دلیل دادگاه ها از صدور حکم به جبران آن خودداری می نمودند برای این که بحثمسیولیت در مباحث حقوقی مطرح گردد و شخصی مسیول شناخته شود و مکلف به جبران خسارات وارده باشد، در حقوق ایراننیز گذشته از اینکه اغلب حقوقدانان قایل به جواز جبران خسارت معنوی تعدادی از صاحب نظران در این زمینه با صدق عنوانضرر برخسارت های معنوی و یا قابلیت و امکان جبران آن مخالف بوده و معتقدند که طبیعت خسارت های معنوی به گونه ایاست که به هیچ وجه قابل جبران نیست اکثریت قریب به اتفاق حقوقدانان امروزه به ضرورت جبران هر نوع ضرر و زیان معنویمعتقدند و در مقام رد دلایل مخالفان اظهار می دارند که پرداخت مبلغی پول، تنها راه ترمیم خسارت وارد شده به متضرر نیستلازمه ی ترمیم یک زیان، همیشه آن نیست آنچه را که منهدم شده از نو بنا کنند، بلکه اغلب آن است که به زیان دیده امکان دادهشود تا معادل آنچه را که از دست داده به دست آورد و از این طریق رضایت خاطرش فراهم شود.

کلیدواژه ها:

خسارت ، جبران خسارت ، خسارت معنوی ، شیوه جبران