نیاز آسایش اقلیمی در بنا در معماری شهر تبریز

انسان همواره در طول تاریخ سعی مینماید به منظور ایجاد سرپناهی امن برای سکونت، آن را با محیط پیرامون خود هماهنگ سازد تا بتواند شرایط مناسبی برای ادامه حیات خویش ایجاد کند و درحقیقت شرایط جغرافیایی، اقلیمی نیز در شکل گیری این فضای زیست،دخالت مستقیمی دارد. در ایران به علت دارا بودن، چهار اقلیم متفاوت گرم ومرطوب، گرم و خشک، معتدل و مرطوب و سرد،معماریهای متفاوتی به ویژه در طراحی مسکن بومی هماهنگ با اقلیم بوجود آمده که در چنین فضاهای ساخته شدهای، بهکارگیری مصالح بومی که کمترین تأثیر نامطلوب برمحیط را دارند و همچنین کاهش میزان انرژی مصرفی با استفاده از مصالح محلی،موجب پایداری محیط زیست و افزایش دوام بناها گردیدهاند. از این رو در این مبحث، سعی برآن است تا بتوانیم معماری بومی ایران را در اقلیمهای متفاوت باتوجه به پایداری محیط و صرفهجویی در مصرف انرژی بررسی نموده و معایب معماری جدید در هر اقلیم را ازنظر مواردی همچون به کارگیری مصالح ناهماهنگ با شرایط منطقه، طراحی نامناسب بنا ، عدم صرفهجویی در مصرف انرژی و تخریبمحیط به صورت اجمالی مورد ارزیابی قرار دهیم. در انتها به جمع بندی و ارائه راهبردهایی در صرفهجویی انرژی در ساختمان باتوجه به فنآوری جدید میپردازیم.

کلیدواژه ها:

ساخت و ساز پایدار ، معماری سنتی ، مصالح بومی ، انرژی قابل تجدید ، فرم خطی