بررسی هندسه به عنوان عامل پیوند سازه های سنتی ایرانی اسلامی و نمادگرایی

جانمایه معماری اسلامی ایران تجلی مفاهیم عمیق عالم بالا در قالب ماده و معماری می باشد. در معماری اسلامی پیوند تنگاتنگی میان معنا، زیبایی، شکل و سازه وجود دارد. چیزی که در معماری معاصر به دلیل تفکرات نشات گرفته از مفاهیم مدرنیسم به دست فراموشی سپرده شده و یا دچار بیگانگی شده است. در معماری اسلامی با توجه به اینکه هدف اصلی بیان معانی منعبث از جهانبینی اسلامی در قالب فضای معماری می باشد. لذا معمار مسلمان از ابزار های گوناگونی بهره می برد یکی از این ابزارها نماد و رمز می باشد. اما نماد پردازی تنها یک مفهوم است لذا برای تبدیل آن به معماری نیاز به ابزارهایی می باشد که این مفاهیم را در فضا متجلی سازد و به منعصه ظهور برساند. این ابزارها شامل نور، رنگ وهندسه و... می باشد. که هرکدام ابزار قدرتمندی برای بیان این مفاهیم می باشند. همانطور که در ابتدای متن گفته شد در معماری اسلامی ارتباط تنگاتنگی میان فرم معماری و سازه وجود دارد. لذا هنگام طراحی فضا با توجه به اینکه هندسه یکی از مهمترین ابزارهای بیانی می باشد و از طرفی سازه بنا با مفهوم معماری در یک ارتباط نزدیک قرار دارد لذا هندسه نقش بسیار اساسی در شکل گیری سازه هایی در راستای القای مفاهیم مذکور دارد. در این نگارش به روش تحلیلی و توصیفی و با مطالعه کتابخانه ای سعی بر این است تا ابتدا ارتباط بین سازه و معماری در معماری اسلامی ایران، سپس ارتباط بین هندسه و نمادگرایی مورد بررسی قرارگیرد در نهایت هندسه به عنوان عامل پیوند بین این دو مورد بررسی قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

هندسه ، سازه ، نمادگرایی ، معماری ایرانی اسلامی ، ایستایی