تحلیلی بر نظام مدیریت و برنامه ریزی روستایی در ایران

درسلسله مراتب مدیریتی هر کشوری، روستا در پایین ترین سطح قرار می گیرد. این به آن معنا است که مدیریت هر کشور، بدون تو جه به توسعه روستاهای آن ممکن نمی باشد. براین مبنا، برنامه ریزی برای روستاهای هر کشور، جزیی ضروری از فرایند توسعه آن محسوب می شود. با توجه به این که مقوله برنامه ریزی، فرایند ی دشوار و مجادله آمیز می باشد، لذا تلاش بسیاری از متخصصان بر چگونگی پیاده سازی راهبردها و الگوهای مناسب برنامه ریزی متمرکز می باشد تا از این طریق بتوانند بهترین نتیجه را با توجه به کمترین تاثیر منفی میسر سازند. با این همه بسیاری از نویسندگان معتقد هستند که بهترین راهکار جهت تو سعه روستاها، توجه به الگوی شهری منطقه ای است که بر طبق آن شهرها با مجموعه های پایین دستی خود شامل روستاهای متعدد می شوند؛ می توانند به فرایند توسعه روستایی کمک نمایند. برنامه ریزی باید نیرویی توانمند بوده تا بتواند مکان را به روش مناسبی شکل دهد. جهت تحقق این امر باید از برنامه ریزی کاربری اراضی به سمت برنامه ریزی فضایی حرکت نمود. ضمن اینکه اغلب کارشناسان مسایل روستایی براین نکته توافق دارند که اهداف عمده برنامه ریزی روستایی، تامین رفاه ساکنان روستا و جلوگیری از تخریب محیط طبیعی روستا است

کلیدواژه ها:

روستا ، برنامه ریزی ، توسعه ، رفاه ، مدیریت