کاربرد اصطلاحات و کنایات عامیانه در اشعار فارسی شهریار

یکی از ویژگی های برجسته ی اشعار فارسی پس از مشروطه ساده بود زبان و نزدیکی به زبان مردم کوچه و بازار است. در این دوره شاعران تلاش نمودند شعر را از دربار شاهان خارج نمایند و در میان مردم رواج دهند. آنان توجه به مردم را در ساختار و محتوای شعر سرلوحه ی کار خویش قرار دادند و از هر وسیله ای که سبب پیوند مردم و شعر می شد، بهره بردند. از بین شاعران معاصر شهریار به این نکته اهتمام ویژه ای داشته است تا حدی که مهمترین ویژگی شعر او نزدیک بود د زبان او به زبا محاوره ای مردم و ورود اصطلاحات عامیانه ای است که در بین طبقات مختلف مردم رایج بوده است. شهریار به مضمون بیش از هر چیز دیگری توجه می کرد و هر شییء، حادثه، لفظ عامیانه، تمثیل، کنایه ی کوچه و بازاری را به عنوان ظرفی برای بیان اندیشه ی خود در شعر به کار می برد. می توان گفت او قائل به اصالت معنوی بود چنان چه آشکارا در اشعار خویش برتری معنی را بر لفظ بیان می نمود. او با آثار گذشته و معاصر ادب فارسی آشنایی کامل داشته است و با علاقه ای که به نظامی، سعدی، فردوسی و به خصوص حافظ داشته، همواره کوشیده است تا ترکیبات و الفاظ آنان را با مهارتی خاص با ترکیبات و الفاظ محاوره ای در هو بیامیزد و شعرش را برای مخاطب دلنشین و جذاب نماید. سوال پژوهش ما این است که کاربرد اصطلاحات عامیانه در اشعار شهریار به چه شیوه و هدفی انجام شده و چه نوع ترکیباتی اولیت داشته است آیا کاربرد اصطلاحات عامیانه در شعر او یک امر پسندیده و مثبت به شمار می رود یا افراط در این امر نتیجه ی منفی به همراه داشته است در این مقاله کاربرد ترکیبات و اصطلاحات عامیانه در شعر شهریار بررسی شده و بیان می شود که او برای ارتباط دادن شعر با مخاطب خود به این شیوه روی آورده و به حق باید گفت در این زمینه موفق بوده است. این خصیصه اگرچه موجب سستی در برخی از اشعار شهریار شده و ارزش ادبی شعر او را پایین آورده، ولی از سوی دیگر فوایدی از قبیل: نفوذ شعر او در جامعه، روی آورد مردم به شعر او و حفظ آن داشته است. پس او یک شاعر مردمی است و کاربرد ترکیبات واصطلاحات عامیانه در شعر او یک خصلت ارزنده ی ادبی به شمار می رود.

کلیدواژه ها:

شهریار ، شعر ، اصطلاحات عامیانه ، بسامد و توجه به مردم