ارزیابی اثر تراکم گیاهی بر عملکرد و اجزای عملکرد ارقام جدید آفتابگردان

آفتابگردان (Helianthus annus L) یکی از مهمترین گیاهان روغنی در مناطق خشک و نیمه خشک می باشد.افزایش تولید در آفتابگردان از طریق انتخاب ارقام زراعی مناسب و ایجاد شرایط مناسب برای رشد، با تنظیم جمعیت گیاهی ممکن است. در این تحقیق، به منظور ارزیابی اثر تراکم گیاهی بر ارقام جدید آزاد گرده افشان آفتابگردان آزمایشی به صورت فاکتوریل با دو فاکتور تراکم بوته در 4 سطح (8، 12، 10 و 14 گیاه در متر مربع) و ارقام (Sup.Armky-19، Sup.Prog.sh-85 و S1Re85Es1) در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در 4 تکرار در اصفهان اجرا گردید.در طول دوره رشد، یادداشت برداری های لازم از مراحل فنولوژیک براساس الگوی ارائه شده توسط اشنایتر میلر( 1981 )انجام گرفت که شامل مرحله ستاره ای شدن، غنچه دهی، مرحله 70 درصد گلدهی، گلدهی کامل ومرحله رسیدگی بودند.در پایان دوره رشد نیز صفات ارتفاع گیاه، قطر طبق، قطر پوکی طبق، وزن هزار دانه و عملکرد دانه ( kg/hec ) تعیین وثبت گردید.نتایج تجزیه واریانس صفات نشان داد که اثر تراکم بوته برروی همه صفات مورد بررسی در سطح احتمال 1 درصد معنی دار است. ژنوتیپ های مورد بررسی نیزتنها از نظر صفت عملکرد دانه فاقد تفاوت معنی دار بودند. مقایسه میانگین صفات براساس آزمون LSD نشان داد که واریته Sup.Prog.sh-85 از نظر زمان رسیدگی، قطر طبق و وزن هزار دانه در گروه اول قرار دارد.همچنین این واریته به طور معنی دارقطر پوکی طبق کوچکتری نسبت به دو واریته دیگر داشت. بنابراین می توان واریته Sup.Prog.sh-85 را به لحاظ برتر بودن صفات مرتبط با عملکرد وزورسی به عنوان ژنوتیپ مطلوب برگزید. بیشترین عملکرد دانه در تراکم 12 بوته در متر مربع بدست آمد. بنابراین می توان این تراکم را به عنوان تراکم مطلوب در نظر گرفت.

کلیدواژه ها:

تراکم گیاهی ، آفتابگردان ، عملکرد