مهارت خوداگاهی از منظر دین و روانشناسی

جامعه ی ما جامعه ای است بنیان گرفته بر ارزش های اسلامی و اثر یافته از آموزه های قرآنی و تعالیم اهل بیت (ع) . از دیگرسو،دانش روان شناسی امروز ، ارائه دهنده ی راهکارها و شیوه هایی برای بهتر زیستن است که در قالب مهارتهای زندگی، تعریف می شود. اولین مهارت زندگی، مهارت خوداگاهی است. خود آگاهی شامل توانایی شناخت از نقاط ضعف و قوت خواسته ها، نیازها ، رغبت ها و تصویر واقع بینانه از خود است. به این منظور که حقوق فردی، اجتماعی و مسئولیت های خود را بهتر بشناسیم. با کسب این مهارت به سئوال اساسی من کیستم پاسخ داده می شود. هر چه بیشتر و بهتر خودتان را بشناسید، بهتر می توانید انچه را که هستید، بپذیرید و یا تغییر دهید. زمانی که فرد تصویر تاریک و مبهمی از خود دارد، در واقع شناخت واقعی از خود نداشته و در کشمکش های درونی خود باقی می ماند. وقتی ما شناختی از خود درونی مان نداشته باشیم، خود را به دست محیط و اطرافیانمان می سپاریم و درنتیجه این نیروهای بیرونی هستند که شخصیت ما را شکل داده و برای ما قالب و ساختار تعیین می کنند که قرآن کریم و اموزه های دینی نیز در این زمینه آموزه های مهمی دارد. یکی از دغدغه های دین، رضامندی از زندگی است و یکی از رسالت های آن آموزش مهارت های زندگی کردن به پیروان خویش است بنابراین این پژوهش با روش کتابخانه ای به بررسی نقش مهارت خوداگاهی از منظر دین و روانشناسی پرداخته است. مهارت خودآکاهی و یا (خود شناسی و آگاهی به خویشتن) یکی از مهارتهای بنیادی است، خوآگاهی به توانایی ادمی در درک ویژگیهای فردی و اجتماعی اش گفته می شود به گونه ای که وی قادر است نسبت به نقاط قوت و ضعف خویش، علائق و تمایلاتش، نیازها و احتیاجات و سایر ابعاد وجودی اش معرفت صحیحی کسب کند و در پرتو آن به سازگاری فردی و اجتماعی دست یابد(نوری قاسم ابادی، .(1388