اقلیتهای جداییطلب و روند همگرایی در اتحادیه اروپا

با فاصله گرفتن هر چه بیشتر از جنگ دوم و وداع نسلی که خود جنگ را تجربه نموده بود، و همچنین ظهور نسل سومی که ذهنیت چندانی از جنگ ندارد، گویی حافظه تاریخی دستخوش فراموشی شده و جنبشهایجداییطلب در برخی مناطق اروپا جان تازهای گرفتهاند. این در حالی است که فروپاشی نظام دو قطبی و رفع خطر اتحاد جماهیر شوروی به باور کنت والتز مزیدی بر علت گردید تا تفاوت های فرهنگی، زبانی، نژادی،مذهبی و ... در قالب اختلافات جدید رنگ گرفته و بنیادهای همگرایی اروپایی را زیر سؤال ببرد. اسکاتلندیها سالهاست که ندای جدایی از انگلیس را سر داده و طبق توافقات با دولت انگلیس رفراندومیرا به اجرا گذاشتند که در نتیجه ناکام ماند. ایرلند شمالی بعد از استقلال ایرلند جنوبی، خواستار سرنوشتی مشابه است. جدایی طلبان کاتالونیا و باسک در اسپانیا از اصلیترین کانونهای استقلال طلبی در اروپا بهحساب می آیند و راهپیمایی دو میلیون نفری کاتالونها و رفراندوم غیررسمی آنها که اکثریت رأی به جدایی دادند، شاهدی محکم بر این مدعاست. ساکنان تیرول جنوبی در ایتالیا و فلامانها در بلژیک هر روز بیش ازپیش بر ادعای خود مبنی بر تشکیل کشوری مستقل پافشاری مینمایند. قدرت گرفتن احزاب راست افراطی، بدبینان اروپایی، احزاب ملیگرا و مهاجرستیز در این کشورها حاکی ازظهور نسلی جدید دارد. که با دستاویز قراردادن تفاوتهای فرهنگی، سنتی و زبانی تحت عنوان هویت؛ و همچنین تفاوتهای دینی و اقتصادی تلاش مینمایند تا با شعارهایی در همین راستا، آرای بیشتری را در صندوق های انتخاباتی برداشت نمایند.