ارزیابی تحقق پذیری طرح های جامع شهری (نمونه موردی: طرح جامع شهر جدید پردیس)

با توجه به سابقه چهار دهه ای تهیه طرح های توسعه شهری و فراز و نشیب هایی که تهیه و اجرای این طرح ها داشته اند، بازنگری و ارزیابی آنها ضرورتی اجتناب ناپذیر است، به خصوص دستیابی به روش ها و خط مشی های صحیح در آینده و بهره وری حداکثری از سرمایه گذاری و نیروی انسانی به کار گرفته شده در امر تهیه طرح های مزبور و خاصه وابستگی سرنوشت شهرهای کشور به طرحهای توسعه شهری که ضرورت بازنگری و ارزیابی آنها را دو چندان می نماید؛ چراکه کل نظام مداخله در امور شهرها متکی بر طرحهای جامع بوده و اجزای نظام یعنی قوانین و مقررات، تشکیلات و روش ها با این فرض شکل گرفته اند که طرح جامع ابزار قانونی و فنی مداخله در امور شهرهاست. در چنین شرایطی، وجود نارسایی ها در طرح های جامع شهری، کل نظام مداخله در امور شهرها را مختل می کند. شهرهای جدید کشورمان نیز که چند دهه ای است با رویکرد جذب سرریزهای جمعیتی و داشتن نقش اقتصادی مستقل طراحی و اجرا شده اند، دارای طرح های جامعی برای رسیدن به اهداف خود بوده اند که وقت آن رسیده است تا مورد ارزیابی قرار گیرند. شهر پردیس واقع در 35 کیلومتری شمال شرق تهران از جمله شهرهای جدید پیرامون این کلانشهر می باشد که در سال 1368 تاسیس آن مصوب شده است و از آن سال تا الان دارای طرح های توسعه شهری مصوبی می باشد. از این رهگذر، پژوهش حاضر کوشیده است تا به بررسی و ارزیابی میزان تحقق پذیری طرح جامع شهر جدید پردیس یکی از شهرهای جدید اطراف تهران بپردازد. روش تحقیق در این پژوهش مطالعات اسناد کتابخانه ای و میدانی از طریق مشاهده و تهیه پرسشنامه می باشد. تعداد پرسشنامه های توزیع شده براساس فرمول کوکران 383 عدد و روایی و پایایی پرسشنامه ها نیز با ضریب آلفای کونباخ سنجش شده است. نتایج تحقیق نشان می دهد که شهر پردیس درخصوص جذب جمعیت و رسیدن به اشتغال مدنظر طرح از برنامه و هدف طرح جامع بسیار عقب مانده است. همچنین این شهر درخصوص تامین زیرساخت های مسکن موفق عمل نموده اما درخصوص تامین سایر امکانات مانند کاربری های ورزشی، تفریحی، فرهنگی و .... نتواسنته مطابق پیش بینی ها عمل کند و نیازمند برنامه ریزی بهتری دراین خصوص می باشد.