اثر کشش ایستا و پویا بر قدرت عضلات اندام تحتانی در کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی و سالم

اختلال هماهنگی رشد (DCD) یک اختلال رشد عصبی است که با اختلال در هماهنگی حرکتی و کاهش توانایی انجام فعالیت های دوران کودکی مشخص می شود. لذا کودکان مبتلا به DCD نیاز به توجه ویژه برای دریافت برنامه های حرکتی خود دارند. شواهد متناقضی در مورد اثربخشی کشش ایستا (SS) و پویا (DS) بر میزان قدرت عضلات اندام تحتانی وجود دارد. بنابراین این مطالعه قصد دارد تاثیر کشش پویا و ایستا را به عنوان یکی از روشهای رایج گرم کردن بر قدرت عملکردی عضلات اندام تحتانی در کودکان مبتلا به DCD بررسی نماید.بدین منظور 12 کودک سالم و 12 کودک مبتلا به 10-7 DCDسال بر اساس آزمون سنجش حرکتی کودکان-2 و پرسشنامه اختلال هماهنگی رشدی به شیوه هدفمند انتخاب و وارد مطالعه شدند. با طرح پیش آزمون، پس آزمون در دو گروه و به منظور حذف تاثیر تفاوت های فردی و متغیرهای مداخله گر، آزمودنی ها، یک جلسه کشش های ایستا و 72 ساعت بعد کشش های پویا را انجام دادند. و قدرت عضلات اندام تحتانی با استفاده از دینامومتر دستی (MMT) قبل و بعد از انجام کشش ها اندازه گیری شد. نتایج تحقیق نشان دهنده تفاوت های آشکار در میزان تغییرات قدرت در دوگروه آزمودنی و دو روش کشش ایستا و پویا بود. و همچنین نتایج نشان داد حرکات کششی پویا در مقایسه با ایستا بر خلاف نتایج تحقیقات پیشین روی این گروه از افراد اثر کمتری بر تغییر قدرت عضلات اندام تحتانی دارد و این نتیجه احتمالا به این دلیل است که کودکان مبتلا به DCD در اجرای حرکاتی که نیاز به هماهنگی بیشتری دارند مانند حرکات کششی پویا ضعیف تر عمل میکنند. از آنجایی که نیاز به تمرین های ورزشی و افزایش هماهنگی عصبی عضلانی در این کودکان شدیدا احساس می شود لذا پیشنهاد میشود در برنامه های تمرینی این کودکان در جلسات ابتدایی به منظور گرم کردن و افزایش توان از حرکات کششی ایستا استفاده شود.

کلیدواژه ها:

اختلال هماهنگی رشدی ، کشش پویا و ایستا ، اثر حاد تمرینی ، قدرت عضلانی