بررسی میزان تاثیر روش های زیست مهندسی برای پایداری دامنه ها و کنترل فرسایش

خاک مهمترین زیر بنای تمدن هر کشور است.که حیات انسان در رابطه مستقیم با آن است و خاک را تنها عامل بقاء و ثروت خود میدانند. در واقع خاک مهمترین منبع طبیعی پایدار در تولید مواد غذایی برای جمعیت رو به رشد بشر است. اما یکی از مشکلاتی که بشر همواره از آغاز استفاده و بهره برداری از زمین با آن مواجه بوده فرسایش سریع خاکها میباشد. این مشکل در ایران که دارای ناهمواری های مختلفی میباشد بسیار بارز و چشمگیر است. کاهش حاصل خیزی خاک و از بین بردن مواد آلی، کاهش پوشش جنگلی، پایین آمدن کیفیت آب آشامیدنی و مانند آنها از جمله آثار مستقیم و غیر مستقیم فرسایش هستند. روش های زیادی برای جلوگیری از فرسایش خاک و تثبیت شیب وجود دارد. ولی آنچه که در این بین حایز اهمیت است دوام این روش ها و کم هزینه تر بودن آنهاست. از بین روش های متعدد جلوگیری از فرسایش خاک و افزایش پایداری دامنه ها، روش های زیست مهندسی حفاظت از مناطق به دلیل مسایل محیط زیستی و اقتصادی در مهندسی امروزه بسیار مورد توجه قرار گرفته است. زیست مهندسی مربوط به روش های استفاده از گیاهان به عنوان ابزارهای زیستی در جهت پایداری شیب و کنترل فرسایش است. گیاهان بهعنوان نوعی از ابزارهای زیست مهندسی علاوه بر داشتن قابلیت خودتجدیدی و خود ترمیمی، برخلاف مصالح مصنوعی فاقد اثرات منفی بر محیط زیست نیز هستند. ریشه گیاهان با افزایش مقاومت برشی خاک باعث افزایش پایداری دامنه ها میشود. تاثیر گیاهان بر پایداری دامنه ها به مقدار زیادی وابسته به مقاومت کششی ریشه گونه ها است. در واقع پوشش گیاهی عاملی مهم در ایجاد تعادل در محیط بین نیروهای ویرانگر که موجب ناپایداری و نیروهای سازنده طبیعت که باعث ایجاد پایداری میشوند است. در این مقاله سعی بر آن است تا پژوهش های انجام گرفته در این زمینه در داخل کشور مورد بررسی قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

پایداری شیب ، فرسایش ، زیست مهندسی ، مقاومت کششی ریشه