بررسی نقش مشارکت جوامع بومی در مدیریت محیط زیست طبیعی با تاکید بر تشکیل انجمن زیست بومان عشایر ایران جهت دستیابی توسعه پایدار

نگرش نوین جهانی، اصول پایداری مدیریت محیط زیست و منابع تجدید پذیر را در مقایسه با تیوری های اقتصادی- سیاسی پراهمیت دانسته و در دنیای کنونی با مشارکت، محیط سبز را می توان برای چشم انداز طبیعی، معیشت پایدار و توسعه پایدار نسل آینده حفظ و احیاء نمود. محیط زیست طبیعی در دسترس مستقیم بهره برداران محلی جهت تامین منافع اقتصادیست. از اینرو با مشارکت سازنده جوامع محلی در مدیریت سازگار اکوسیستم هایی که بشر و محیط در ارتباط متقابل و تنگاتنگ با یکدیگر بوجود آورده اند، می تواند موثر واقع گردد. از طرف دیگر بهره برداران و کنشگران حاضر در سیستم های اجتماعی- اکولوژیک، نیازمند پیوندهای همکاری و تشکیل نظام زیست بومان اند و یک طرح مدیریتی جامع را با هدف حفاظت و احیاء، توسعه عرصه های اکو زیستی، تهیه نقشه آمایش سرزمین، برنامه ریزی در بخش های مختلف بوم شناختی، توسعه و عمران، سعی در ریشه کنی عوامل اصلی تخریب منابع طبیعی یعنی فقر مادی و فرهنگی با همکاری جوامع محلی بر مبنای اصل توسعه پایدار زیست بوم ها و بهره جستن از دانش بومی عشایری ارایه خواهند داد. دراین فرایند جلب مشارکت با شناسایی دقیق ظرفیت های محلی، نیازها و اولویت های گروهای هدف، همراه با دانش پیرامون امکانات، توانایی ها، محدویت ها در کل سطح آمادگی جامعه محلی برای آغاز و تداوم اثر بخشی فرایند توسعه بدست می آید و برنامه ریزی های مربوطه بر پایه جمع آوری، تجزیه و تحلیل نظام مند و جامع اطلاعات در ابعاد مختلف استوار است. تحقیق حاضر به صورت توصیفی-تحلیلی و بر پایه اسناد موجود کتابخانه ای، میدانی است که در آن با کاربرد روش Swot به تحلیل عملکردهای انگیزه مشارکت بومی در زیست بوم ها برای مشارکت مدیریتی با تشکیل انجمن زیست بومان عشایر جهت حفاظت از سرمایه های ملی پرداخته شده است. نتایج نشان داد که این طرح با استفاده از راهبرد تهاجمی SO می تواند موفقیت آمیز باشد.

کلیدواژه ها:

مشارکت جوامع بومی ، مدیریت ، محیط زیست طبیعی ، انجمن زیست بومان ، توسعه پایدار