فقر و توسعه پایدار در راستای حفاظت از محیط زییست

در کشورهای درحال توسعه، در حال حاضر گروه های انسانی به صورت جوامع عقب مانده از توسعه و در حال جدال با فقر مادی و منابع طبیعی زندگی می کنند. در این میان می بایست طرح هایی برای مدیریت بهینه منابع طبیعی اجرا شود که در آن تمامی نیازهای مردم بومی درنظر گرفته شود. اولین اقدام برای توسعه یافتگی این نواحی رفع فقر خانوارهای ساکن در جنگل است. وجود فقر و نابرابری در جوامع بشری پدیده ای طبیعی نیست، بلکه محصول نوع روابط اجتماعی، اقتصادی و سیاسی حاکم بر آن است که موجب دسترسی و توزیع نابرابر امکانات می شود. توسعه پایدار ایجاد تعادل میان توسعه و محیط زیست است. در حقیقت توسعه پایدار تنها بر جنبه محیط زیستی اتفاقی تمرکز ندارد بلکه به جنبه های اجتماعی و اقتصادی آن هم توجه می کند. فقر یک مانع اساسی در تحقق هدف های توسعه پایدار است. فقر حاد در بسیاری از کشورهای درحال توسعه موجب تنزل کیفیت محیط زیست، تخریب جنگل ها و آسیب رسانی به منابع طبیعی شده است. یکی از صاحب نظران معتقد است که فقرا، اقلیت های نژادی، مهاجران و پناهندگان از عوامل عمده تخریب محیط زیست اند به نظر وی دلیل عمده این تخریب نیز عدم توجه به نیازهای گروه های مذکور و دسترسی نداشتن آنان به کانال های رفاهی و بهداشتی متداول است. اصولا فقر و بدبختی در هر کجای جهان که باشد تهدیدی جدی برای رفاه و نیکبختی در هر جای دیگر خواهد بود و در نهایت کل گیتی را به بحران خواهد کشاند. امحاء فقر، مسئولیت مشترک همه کشورهاست. آنها که امکانات بیشتری دارند باید مسئولیت بیشتری بپذیرند.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، محیط زیست ، فقر و نابرابری ، حفاظت