مقایسه اثر کودهای زیستی با کودهای شیمیایی بر رشد، عملکرد و درصد روغن آفتابگردان در سطوح مختلف تنش خشکی

تولید محصولات کشاورزی سالم از وظایف متخصصین کشاورزی می باشد مدیریت عناصر خاک ب ه وسیله کودهای زیستی یک امر مهم در کشاورزی پایدار می باشد. عملکرد کودهای مختلف در شرایط تنش خشکی بسیار متفاوت است. به همین منظور برای ارزیابی و مقایسه اثرات انواع کودهای زیستی (اگروهیومیک، نیتروکسین، سوپرچاذب و ورمی کمپوست)با کودهای شیمایی متداول (NPK) بر رشد، عملکرد و درصد روغن آفتابگردان رقم یوروفلور در سطوح مختلف خشکی 100%،70،50،%25-- ظرفیت مزرعه)، پژوهشی گلخانه ای به صورت یک آزمایش فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با 20 تیمار و سه تکرار در سال 1389 در دانشکده کشاورزی دانشگاه شیراز طراحی و اجرا شد. نتایج نشان داد که اثر تنش خشکی بر ارتفاع بوته، قطر طبق، عملکرد بیولوژیک ، عملکرد دانه و شاخص برداشت تاثیر معنی دار و بر درصد روغن غیرمعنی دار بود. بیشترین شاخص برداشت در سطح تنش 50% ظرفیت مزرعه به دست آمد و بهترین عملکرد دانه در کودهای زیستی و بیشترین ارتفاع بوته در کودهای شیمیایی به دست آمد. بیشترین عملکرد دانه در شرایط بدون تنش وتنش شدید در نیتروکسین و سوپرجاذب مشاهده شد. نوع کود بر ارتفاع بوته و عملکرد دانه تاثیر معنی داری داشت . کودهای زیستی مانند سوپرجاذب و ورمی کمپوست به دلیل قدرت نگهداری آب بالا نسبت به کودهای شیمیایی پاسخبهتری در شرایط تنش خشکی از خود نشان دادند و عملکرد بهتری داشتند. با توجه به نتایج ، کودهای زیستی برای شرایط محدودیت رطوبت قابل استفاده می باشند تا بتوان اثرات مضر کمبود آب را کاهش داد.

کلیدواژه ها:

آفتابگردان ، آلودگی های زیست محیطی ، کودهای زیستی ، اجزای عملکرد ، کیفیت دانه