مقایسه رده ندی مقاومت واحدهای سنگی در برابر فرسایش به روش دکتر فیض نیا با مقاومت چکش اشمیت در زیرحوزه توچال از حوزه رودخانه جاجرود (خاور تهران)

زیر حوزه آبخیز توچال با مساحت 84/85 کیلومترمربع در خاور تهران و در زون زمین شناسی البرز مرکزی واقع شده است. حوزه آبخیز توچال یکی از زیرحوزه های رودخانه جاجرود است. هدف از این تحقیق رده‌بندی واحدهای سنگی بر اساس جداول میزان مقاومت واحد‌های سنگی در برابر فرسایش‌پذیری (فیض‌نیا، 1374) و نتایج حاصل از چکش اشمیت است. سازند شمشک متعلق به دوران مزوزوئیک قدیمی‌ترین سنگ‌های موجود در منطقه مورد مطالعه را تشکیل می‌دهد و جدیدترین واحد‌های سنگی متعلق به نهشته های کواترنری است. سازند قرمز بالایی بیشترین مساحت از کل حوزه را شامل می شوددر این تحقیق ابتدا با به کارگیری نقشه زمین شناسی 1:100000 خاور تهران و نقشه های توپوگرافی 1:50000 خاور تهران و با تفسیر عکس های هوائی و ماهواره ای و مشاهدات میدانی منطقه، عوامل موثر بر فرسایش مورد بررسی و نقشه‌های مربوطه با استفاده ازGIS تهیه شده است. نتایج این تحقیق نشان می‌دهد، بیشتر واحدهای موجود در منطقه در گروه فرسایش‌پذیر قرار می‌گیرند و به همین دلیل ارتفاعات چندان بلندی در منطقه وجود ندارد. بخش عمده‌ای از قسمت جنوبی محدوده مورد مطالعه از سازند قرمز‌بالایی تشکیل شده که فرسایش‌پذیر است. آبرفت جوان و آبرفت قدیمی حساس به فرسایش اما بخشها‌ی پالئوسن و نیز واحدهای تیزکوه و لار و دلیچای نسبتا فرسایش‌پذیر می‌باشند. کنگلومرای فاجان ماتریکس سستی داشته و فرسایش‌پذیر است. شیل و ماسه‌سنگ شمشک نیز فرسایش‌پذیر بوده و در شمال محدوده باعث تولید رسوب و حتی ایجاد رسوبات کواترنری میان‌کوهی در نزدیکی رخنمون آن شده است. نتیجه حاصل از رده‌بندی چکش اشمیت با نتایج رده‌بندی خانم دکتر فیض‌نیا (1374) انطباق داشت و نسبت به پژوهشگران قبلی نتایج قابل قبولی را نشان می داد.

کلیدواژه ها:

زیر حوزه آبخیز توچال ، جاجرود ، فرسایش‌پذیری ، مقاومت چکش اشمیت