بهسازی ونوسازی بافت های فرسوده شهری برای ایجاد شهر پایدار با نگرش بر پایداری محیطی

در دهه های اخیر، رابطه میان انسان، محیط زیست وتوسعه در قالب توسعه پایدار مطرح گردیده است ونسل امروز رابرآن داشته که علاوه برتامین نیازهای زندگی خود بتواند نیازهای نسل آینده را نیز پاسخگو باشد.لذاحفظ منابع طبیعیخدادادی، عدم آلودگی محیط زیست، حداقل مصرف انرژی های فسیلی، هم زیستی با شرایط طبیعی ، اقلیمی واستفاده از مصالح قابل برگشت به چرخه طبیعت در جهت ایجاد پایداری از طریق تدابیر شهرسازی و معماری امری ضروریمی باشد.مسکن را می توان به عنوان مهمترین عنصر شهری به شمار آورد، که توسعه پایدارآن علاوه بر محیط زیست بر اقتصاد، فرهنگ ومسائل اجتماعی تاثیرگذار است.با توجه به سطح وسیع بافتهای فرسوده در ایران ونیازآنها به بهسازیونوسازی علی الخصوص در بخش مسکن این مسئله را روشن می سازد که با ساخت و ساز مسکن پایدار دراین بافت هادرراه توسعه پایدار محیطی می توان قدم گذاشت. بنابراین توجه به مسکن پایداردر این بافت ها جهت افزایش وارتقا کیفیت زندگی کنونی ونسل آینده امر خطیری به شمار می آید، اما در ایران ساختمان ها وبویژه ساختمان های مسکونیبدون توجه به مسائل مطرح شده ساخته می شوند که مشکلات زیست محیطی را به همراه دارد. مهمترین هدف این نوشتار که به صورت توصیفی – کاربردی است و با استفاده از منابع کتابخانه ای می باشد،تبیین اهمیت پایداری محیطی، بویژه مسکن پایدار وارائه راهکارهایی در مراحل ساخت وبهره وری آن در قالب برنامه های بهسازی ونوسازی است که می تواند این روند را به سوی توسعه پایدار شهر سوق دهد

کلیدواژه ها:

محیط زیست ، توسعه پایدار ، پایداری محیطی ، بهسازی ونوسازی ، مسکن پایدار