تأثیر ویژگیهای محیط فیزیکی بر افزایش قابلیت پیادهمداری در جهت ایجاد شهرهای انسانمحور

با ورود خودرو به شهرهای امروز و رخنهی بیچون و چرای آن، از فضاهای عمومی شهر تا فضاهای خصوصی مسکونی، طراحیها عموماً اتومبیل محور شدند و انسان به عنوان عامل فرعی در طراحیها و برنامهریزیها تلقی شد، به عبارتدیگر به پیاده در شهر امروز پرداخته نشد و او در میان انبوهی از تودههای ساختمانی، اتومبیلها و مسیرهای حمل و نقل، رها شد. به دنبال این امر و کاهش فضاهای پیاده محور و یا کیفیت نامطلوب فضاهای موجود از این دست ، بهتدریج نقش پیادهروی و پیادهراهها که در فضای شهری قدیم عامل پیوند انسان با محیط بود رو به افول نهاد. با تضعیف و گاهی حذف مجرای حرکتی پیاده و پیادهراهها و عدم پرداختن به آن در فضای شهری امروز ، وابستگیانسان به اتومبیل در جهت انجام انواع فعالیتها و تامین نیازهای کوچک و بزرگ بیشتر شد و به دنبال آن انسان ازفضای پیرامونش بیگانه و گسسته شده که این خود، اثرات سوء فرهنگی، اجتماعی و همچنین بهداشتی و سلامت را نیز بهدنبال داشته است. از دیگر سو قلمروهای پیاده نه تنها جزء مهمترین عرصههای عمومی شهری محسوب می گردند،بلکه اساساً به منظور تداوم حیات شهری ضروری شمرده میشوند. با آغاز هزاره سوم ضرورت رویکرد مجدد به حرکت عابر پیاده بعنوان سالم ترین، اقتصا دیترین و پویاترین روشجابجایی و حمل و نقل شهری مورد توجه کارشناسان و مدیران امور شهری در شهرهای پیشرو، قرارگرفته است، کشور ما نیز که در حال حاضر به سبب رشد سریع شهرها و گسترش استفاده از اتومبیل و در گسستی عمیق با پیشینه ی خود، در جهت خودرومداری و بر مبنای تسهیل حرکت پیاده گام برمیدارد، نیازمند اصلاح نگرشها و چشماندازها درجهت توسعهی شهرها و پیادهمداری میباشد. در این جهت مطالعه حاضر در ابتدا با مروری بر تاریخچه و ادبیات این موضوع، به بررسی ضرورت پیاده مداری در شهرهای امروز پرداخته و در ادامه با بررسی ارتباط برخی از ویژگی های محیط فیزیکی موثر بر ارتقا یا کاهش پیادهمداری، راهکارهایی را در این جهت ارائه میدهد.

کلیدواژه ها:

پیادهروی ، پیادهمداری 1 ، محیط فیزیکی ، فضای شهری