مقایسه دو روش تدریس فعال و غیر فعال در آموزش معماری و تاثیر آن ها بر نحوه یادگیری دانشجویان دانشگاه معماری نوشهر و فریدونکنار

آموزش یکی از بنیادی ترین نیازهای جامع بشری و از محور های توسعه پایدار است. آموزش و بکارگیری شیوه های گوناگون آن جزء انکار ناپذیر و بنیادین آموزش و پرورش جوامع انسانی است اما امروزه زمان و چگونگی بکارگیری شیوههای آموزش در هر زمینه علمی جز فناوری پیشرفته در زمینه آموزش و تعلیم و تربیت است. روش تاریخی (سقراطی، مکتبی) و نوین آموزش (توضیحی، سخنرانی، اکتشافی، حل مساله، بحثی،پرسش و پاسخ و غیره ) هرکدام ویژگی وکارایی خاص خود را دارند و این ماهیت و محتوای آموزشی است که جایگاه به کارگیری هر روش آموزشی را برای استادمعین میکند. هدف کلی پژوهش مقایسه روش فعال و غیر فعال در تدریس و اگاهی از تاثیر روش تدریس مبتنی بر پژوهش و اکتشاف و بحث گروهی بر موفقیت دانش اموزان در مقایسه با روش تدریس استاد محوری در دو دانشگاهمعماری فریدونکنار و نوشهر است.روش مطالعه توصیفی تحلیلی است و جمع آوری اطلاعات به روش طرح پرسشنامه و میدانی و کتابخانه ای می باشد.یافته های پژوهش نشان داده است بین میزان تاثیر روش تدریس بحث گروهی و روش سخنرانی در افزایش پیشرفت تحصیلی و مهارت های ارتباطی دانشجویان تفاوت معناداری وجود دارد و روش تدریس فعال کارامد تر و موثرتراست

کلیدواژه ها:

آموزش ، روش تریس فعال و غیر فعال ، دانشجو ، یادگیری