بررسی پایداری در ابنیه سنتی ایران با تکیه بر اصول معماری ایرانی(مونه موردی خانه یغماییان شاهرود)

معماری که در بطن بناهای سنتی ایران وجود دارد، با شاخص هایی چون توجه به ویژگی های اقلیمی، عوامل اقتصادی، عوامل اجتمااعی - فرهنگی و به واسطه نگرش خلاقانه به نوع ارتباط محیط انسان ساخت و طبیعت، و ارائه اصول و راهکارهای معماری متفکرانه، چون ریتم و تکرار در فرم ها و فضاها، سلسله مراتب دسترسی، محوریت فضایی، ارتباط فرم و عملکرد و در عین حال توجه همزمان به مصالح متناساب با اقلیم، به معماری آموزنده از نگاه طراحان معاصر تبدیل شده است، که الهام از آن راهگشای رسیدن به توسعه ای پایداری است، که نیااز همه ساخت های حیات انسان (مادی و معنوی) را برآورده می کند. در این میان می توان از طریا اقتباسای شایساته از معمااری سانتی ایران، اصولی را احیا کرد که راهنمای پدیدار شدن معماری پایدار باشد. نتیجه این تلاش ارائه ایده هایی بهینه در طراحی اسات، کاه نیااز آشکار جامعه کنونی و مقدمه لازم برای شکل دهی به معماری معاصری است که از معضلات و آسیب های بسیاری رنج می برد. آنچاه کاه در بطن خانه تاریخی یغمائیان دیده می شود، حکایت از گذشته ای طولانی دارد که پیشینه ننای فرهنگای و میاراز ارزشمند معماری ایرانی در آن نهفته است. در این نوشتار تلاش شده است تا با استفاده از روش توصیفی - تحلیل و با نگاهی موشاکافانه باه خلاقیات ها و - ابتکارات معماران قدیم ایران (نمونه مورد مطالعه: خانه یغمائیان) به شناختی پرمایه در جهت دستیابی به مولفه های ایده آل که برخاسته از حرکتی آگاهانه است رسید.

کلیدواژه ها:

ارزشهای اصیل ، معماری ایران ، معماری پایدار ، الگو