بررسی مشکلات ساختاری آموزشهای تخصصی صنایع دریایی

کمبود نیروی متخصص در صنایع دریایی یکی از مهمترین چالشهای اساسی این حوزه می باشد. سابقه تمامی دانشگاههای کشور در حوزه دروس آکادمیک دریایی به بیش از 20 سال نمی رسد و علی رغم کوششهای صورت گرفته در سالیان اخیر رشد کمی و کیفی مهندسی دریایی و کشتی سازی به نقطه مطلوب نرسیده است. در این سالها دانشگاههای کشور علی رغم مشکلات فراوان با تلاشهای اساتید فعالیتهای جدی و مستمر در خصوص توسعه رشته های آکادمیک دریایی انجام داده اند و این حرکت رو به جلو در حال انجام است. با این این همه نیازمندیهای کشور در حوزه های مهندسی دریا، کشتی سازی و صنایع فراساحل به شدت به تربیت نیروهای متخصص وابسته می باشد و آمار چند ساله نشان دهنده آشفتگی و ناهماهنگی در زمینه تربیت و جذب نیروهای متخصص در حوزه دریایی می باشد. راه اندازی دوره های جدید در دانشگاههای کشور متناسب با نیاز کشور نمی باشد و ادامه این روند جذب متخصصین در حوزه صنعت دریایی را به چالش خواهد کشید. در حال حاضر روشهای تربیت نیروی انسانی در ساختار صنعت دریایی کشور مبتنی بر دروس تئوری می باشد در حالیکه در بسیاری از کشورها نیروهای آموزشی Cadet به صورت کاملا عملی در فرآیند آموزش های تخصصی قرار می گیرند و با آنکه IMO سطوح دروس تئوری در ایران را در حد مطلوب بررسی نموده است اما به نظر می رسد که فرآیند اجرای این دروه ها با مشکلات جدی همراه می باشد. بر اساس آمار BIMCO سهم ایران از بازار تجارت جهانی رو به افزایش بوده و تا ده سال آینده از 5 دهم درصد به حدود 9 دهم درصد افزایش خواهد یافت[ 1]. در این مقاله به بررسی وضعیت ساختار آموزشی کشور در حوزه صنایع دریایی پرداخته شده و ضمن بررسی مشکلات ساختاری راهکارهای اجرایی مهمی در زمینه حل مشکلات موجود ارائه گردیده است.