ساخت جزایر مصنوعی از منظر حقوق بین الملل دریاها و ملاحظات زیست محیطی، ژئو پلیتیکی آن در خلیج فارس

بر پایه کنوانسیون 1958 حقوق دریاها جزایر مصنوعی نم یتوانند پایه ای برای خط مبدأ باشند. کنوانسیون 1982 حقوق دریاها ایجاد یک دریای سرزمینی تا 12 مایل را اجازه داده و اینکه چه نوع فعالیت هایی خلاف عبور بی ضرر می باشند را مشخص می نماید . براساس ماده 87 این کنوانسیون، ساخت جزایر مصنوعی بجز موارد مغایر حقوق بین الملل عمومی از جمله مقاصد غیر صلح جویانه نظیر استقرار نیروهای نظامی و ایجاد مراکز استراق سمع و جاسوسی، مجاز شناخته شده است و کشورها اجازه دارند برای اه داف پژوهشی، تحقیقاتی و بهره برداری از منابع دریایی به ساخت این گونه جزایر در حوزه حاکمیتی خود مبادرت کنند. اما امروزه حرکت رو به رشد ساخت این جزایر به ویژه در منطقه خلیج فارس و پیچیدگی های زیست محیطی پدیدآمده، موجب طرح برخی نگرانی ها از این روند شده است. در این مقاله تصریح می گردد که طبق پیمان نامه حفاظت محیط زیست منطقه ای (راپمی) که از سوی همه کشور های ساحلی خلیج فارس در سال 1978 به امضا رسیده است هر نوع توسعه ای که حریم بین المللی آب های خلیج فارس را به خطر می اندازد، برای کشورهای همسایه ممنوع است همچنین با توجه به شرایط ویژه اکوسیستم خلیج فارس بر پایه مواد ،193 و 235 کنوانسیون 1982 حقوق دریاها که به مسئولیت دولت ها در قبال حفاظت از محیط زیست دریایی اشاره دارد، حقوق بین الملل منافع جامعه بین المللی را بر منافع دولت سازنده برتری می دهد.

کلیدواژه ها:

جزایر مصنوعی ، خلیج فارس ، کنوانسیون حقوق دریاها ، راپمی