بررسی تاثیر میزان میکروسیلیس بر افزایش دوام بتن در سواحل استان هرمزگان و تعیین محدوده مناسب جهت ساخت نمونه های آزمایشگاهی طرح اختلاط

دوام بتن عبارت است از توانایی بتن جهت مقاومت در برابر عوامل خارجی یا داخلی ناشی از شرایط محیطی خورنده که سبب تخریب بتن می شود، بطوری که نهایتا آثار نامطلوبی بر عملکرد بتن از نظر طراحی و فنی رخ ندهد. نفوذ یون کلر و حمله سولفات ها در بتن سازه های اجرا شده حاشیه خلیج فارس، به عنوان عامل شیمیایی تاثیرگذار در کاهش دوام بتن می باشد. یکی از راه های مقابله با عوامل خارجی شیمیایی و کاهنده پایایی بتن، تقلیل نفوذپذیری بتن می باشد. افزودن میکروسیلیس (دوده سیلیسی) سبب پر شدن منافذ خالی بتن شده و نفوذپذیری در بتن را کاهش می دهد. در این مقاله ضمن بررسی تاثیر میزان میکروسیلیس بر پارامترهای نفوذپذیری بتن (جذب آب نیم ساعته، عمق نفوذ آب و نفوذ یون کلر ) در سواحل استان هرمزگان و با توجه به لزوم تولید و انجام آزمایش های پایایی بر نمونه های متعدد جهت تعیین طرح اختلاط بتن و در راستای کاهش زمان و هزینه آزمایش های مذکور سعی شده که محدوده مناسبی از میزان میکروسیلیس مصرفی در بتن سیستم های سازه ای مجاور دریا ( در شرایط محیطی خیلی شدید و فوق العاده شدید [5] ) تعیین گردد. در این تحقیق نشان داده می شود که میزان مناسب میکروسیلیس به منظور افزایش دوام بتن بین 7/5 تا 9 درصد وزن سیمان می باشد.

کلیدواژه ها:

دوام بتن ، میکروسیلیس ، نفوذپذیری ، خوردگی ، جذب آب نیم ساعته ، یون کلر ، عمق نفوذ آب