آیا ویتامین ب17 می تواند درمان مکمل در سرطان باشد؟

آمیگدالین یا ویتامین ب17 اولین بار در سال 1830 توسط دو شیمیدان فرانسوی کشف شد و در اوایل دهه 1840 به عنوان ماده ضد سرطان مورد استفاده رایج قرار گرفت، به طوری که در دهه 1970 بیش از 70 هزار نفر درمان با آمیگدالین را گزارش کردند. در حال حاضر نیز بسیاری از بیماران سرطانی مصرف کننده آمیگدالین می باشند و گزارشات حاکی از محبوبیت رو به رشد آن به عنوان درمان مکمل در سرطان می باشد.لتریل توصیفی از فرم خالص آمیگدالین، ترکیب قندی تولید کننده سیانید است که در هسته بسیاری از میوه ها و آجیل های خام وجود دارد. تصور می شود که خواص ضد سرطان ویتامین ب 17 به سیانیدی که از شکست لتریل ایجاد می گردد مرتبط باشد. شواهد تجربی نشانگر آنست که سلول های بدخیم و سرطانی دارای سطح فعالیت بالاتری از آنزیم بتاگلوکوزیداز و سطح فعالیت پایین تری از آنزیم رودانیز می باشند. تئوری موجود، نحوه عملکرد ضدسرطانی ویتامین ب17 را اینگونه بیان می کند که لتریل در کبد تعدیل گشته و بتاگلوکوزیداز ترکیب تعدیل شده را شکسته و در نهایت سیانید تولید می گردد. آنزیم رودانیز می تواند سیانید را به تیوسیانات تبدیل کند. بنابراین سلول های سرطانی با سطح فعالیت پایین رودانیز، بیشتر مستعد اثرات سمی سیانید و در نتیجه مرگ سلولی هستند که علت آن عدم تعادل دو آنزیم فوق می باشد. گرچه استفاده از لتریل در دزهای بالا و مخصوصا به صورت خوراکی عوارضی از جمله تهوع، استفراغ، سردرد، سرگیجه، آسیب کبدی، افت فشار خون، تب، کما و مرگ را در پی دارد که همگی از عوارض مسمومیت با سیانید حاصل از آن می باشد و به همین دلیل مصرف آن در ایالات متحده امریکا و کشورهای اروپایی ممنوع اعلام شده است.از مطالعات صورت گرفته می توان به این نتیجه رسید که ظاهرا هیچ شاهد قطعی مبتنی بر اثرات درمانی آمیگدالین در سرطان وجود ندارد، اما با توجه به گسترش جهانی سرطان و اهمیت درمان آن و هم چنین گزارشات موردی بسیار زیادی از بیمارانی که درمان با لتریل را گزارش کرده اند، شایسته است که تحقیقات و کارآزمایی های بالینی کنترل شده بیشتری بر روی آن صورت گیرد.

کلیدواژه ها:

آمیگدالین ، لتریل ، سرطان ، درمان