آموزههایی از معماری کپری با رویکرد معماری بومی مقایسه معماری کپری درایران و غنا

معماری کپر به عنوان نوعی از معماری بومی در قسمتهای مختلفی از جهان به خصوص در نواحی شرقی آسیا )ترکیه، ایران( و حتی مناطقی از آفریقا )غنا( دیده می شود. کپر، این سازه سبک در عین ایجاد یک خرد اقلیم نشان دهنده معماری ای است که بر آمده از فرهنگ و هنر منطقه نیز میباشد. از اینرو کپر باتوجه به نیازها و شرایط فیزیکی، اقتصادی و همچنین نیازهای ارزشی ساکنان منطقه شکل گرفته است. مهمترین مزیت این سازه بومی عدم ذخیره حرارت است کهباعث می شود با شرایط اقلیمی منطقه سازگاری مناسبی پیدا کند. از دیگر مزایای قابل توجه این سازه ها میتوان به تهویه راحت، مقاومت در برابر سیلابها و زلزله اشاره کرد. اما امروزه طرحها و پروژههای کپرزداییای صورت گرفته که این معماری بومی را در معرض تهدید قرار داده است. از مشکلاتی که موجب شده این امرصورت گیرد میتوان به عمر کوتاه، قابل اشتعال بودن و امکان رشد حشرات مزاحم در داخل آن اشاره کرد. این امر در حالیاست که میتوان با مطالعه و بررسیهای دقیقتر به گونهای این معماری را سازماندهی و بهبود بخشید.حال پرسش اصلی مقاله این است که: آیا معماری کپری میتواند در معماری امروز جایگاهی داشته باشد؟ و همچنین آیا میتوان از تکنیکهای ساخت کپر در معماری استفاده کرد؟در این مقاله تلاش شده است که با شناسایی و بررسی تکنیک ساخت، مسائل اقلیمی و کالبدی گونههای کپری داخل و خارج از کشور، الگوهایی را برای معماری امروز و حتی راهکارهایی برای بهبود بخشی معماری کپری بیان کرد. از این رو تصاویر و نمونههایی از روستاهای ایران و غنا آمده و ساختار مقاله بر اساس آن شکلگرفته است: جایگاه معماری کپری در سازههای سبک روستاییشناخت شکلیتحلیل نمونهها و مصادیق در داخل و خارج از کشور ارائه راهکارهایی برای بهبود بخشی به معماری کپر

کلیدواژه ها:

کپر ، معماری بومی ، سازه ، راهکار اقلیمی