برنامه ریزی فرهنگی جهت ورود تکنولوژی تأمین آسایش مسکن به روستاهای جنوب کشور

از نظر معماری بومی مفهوم فرم از اهمیت برخوردار است. الگو گرفتن در بکارگیری جوانب، نگاه نوین به مقوله آسایش است. خنک سازی از جمله جنبه های آسایش محسوب می شود. بدون آرامش سرمایی و خنک سازی در مساکن روستایی در جنوب کشور، هرگز نمی توان مکانی را قابل سکونت تصور نمود. برای نیل به تامین محیط سرمایشی بویژه در تابستان، می توان از راهکارها و تکنولوژی های مدرن که نیاز به فرهنگ سازی خاص خود دارد، بهرهگرفت. مقوله آسایش سرمایی به اس تفاده از مصالح بوم آور و مطلوب سازی شرایط محیطی محدود میشود. توجه به اقلیم با مکانیزم های سرمایشی _گرمایشیموجب افزایش آرامش، رسیدن به دمای آسایش و جلوگیری از مهاجرت به شهرها و سکونت دایمی در روستاها می شود. در سال های اخیر به مقوله اقلیم گرایی آنچنان پردا خته نشده است. امروزه معماری و مهندسی روستایی کشور نیازمند یک حرکت اساسی در جهت تحقق نیازها، و ضرورت هایی از جمله مقاوم سازی و افزایش بهره وری، افزایش طول عمر مفید ساختمانهای روستایی، افزایش آسایش و مهمتر از همه بهینه تر کردن مصرف انرژی در بناها می باشد که جز با ارتقای کیفیت ساخت و ساز و فرهنگ سازی فراهم نمی گردد. در بررسی حاضر معماری بومی مناطق گرم و مرطوب با در نظر گرفتن پهنه بندی اقلیمی، نحوه ساخت و ساز و ارتباط بنا با محیط اطراف مورد نظر قرار دارد. در این راستا تکنیک استفاده از سرمایش از طریق مصالح بوم آور و معماری بومی بازنگری می شود.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی فرهنگی ، تکنولوژی ساخت ، معماری بومی ، مسکن روستاهای جنوب ایران