مشارکت طراحی، پیوندی میان گرایش های منطقه گرایی با نیازهای امروزجامعه

ویژگی منطقه ای ، خاصیت ضروری هر معماری معتبر است. از آنجا که تمام ساختمان ها بخشی از اینجای متعین را شکل می دهند، نمی توانند همه جامانند هم باشند، بلکه باید ویژگی های خاص مکان معینی را در بر داشته باشند. واژه منطقه گرایی از اواخر قرن هجدهم، به یکی از نظریه های اصلی نقدمعماری تبدیل گشت. منطقه گرایی، متأثر از گونه شناسی سنتی است که در بطن خود روش های ساختمان سازی محلی و متعارف با هدف تولید انواع فرم ها،فهم و ادراک بهتر، بازگشت قوی تر به سنت و برقراری یک تأثیر احساسی شدیدتر را می پروراند. و خواستار آن ادامه رسوم، باورها و ارزش های فرهنگی بومی است و در باورهای عمیقی چون مقاومت در برابر فرهنگ غیر و بازگشت به سنت فرهنگی بومی ریشه دارد. مفهوم بومی گرایی توسط برخی از نظریه پرد ازان به صورت ناحیه گرایی نیز عنوان شده است. بر اساس این نگاه، منطقه گرایی می تواند به عنوان یکی از رویکردهای مشارکتی موفق به شمار رود.منطقه گرایی، یکی از رویکردهای معماری است که در تعامل با فرهنگ و بستر فرهنگی قرار داشته و بر لزوم توجه به ویژگیهای فرهنگی، جغرافیایی، اقلیمی یک منطقه خاص تأکید می کند . طرفداران منطقه گرایی در معماری مشارکتی، استفاده از ویژگیهای منطقه در معماری را به نوعی مشارکت غیر مستقیم )تاویلی( می دانند. کشف سمبلها، فرم ها و رفتارهای فضایی ساکنان در یک ناحیه، به عنوان اثربخشی از طریق فهم افراد و کاربران در ناحیه گرایی به شمارمی رود. توجه به کیفیتهای نشانه ای معماری در این گونه مشهود است. رویکردهای مشارکتی معماری در جستجوی راه هایی تازه برای پاسخ به نیازهای کاربردی در یک اجتماع با ویژگی های خاص است و با تعریف ویژه خود از اجتماع و گروه اجتماعی و گونه مشارکتی آنها در فرآیند طراحی ،سعی در دخالت موثر و پاسخگوی کاربران دارد

کلیدواژه ها:

منطقه گرایی ، مشارکت طراحی ، گونه های مشارکت