بررسی تاثیر نوع بخیه و طول آن در ایجاد پدیده سرش دوخت

پدیده ی سرش دوخت یکی از عیوب دوخت است که میتواند کیفیت و کارایی اتصالات پوشاک را تحت تاثیر قرار دهد. به نحوی که به علت تضعیف اتصالات لباس در حین مصرف، پاره شدن پارچه در ناحیه ی خط دوخت را به دنبال دارد. سرش دوخت در پارچه هایی با ساختارهای باز و یا ضریب اصطکاک کم بین نخ های تار و پود، معمولا روی میدهد که همواره تولیدکنندگان به دنبال روشی جهت پیشگیری از ایجاد آن در چنین پارچه هایی بوده اند. در این مطالعه به بررسی تاثیر نوع بخیه و طول آن بر ایجاد سرش دوخت پرداخته شده است. برای این منظور از 4 پارچه ی پیراهنی، ساتن، حریر (پیراهنی زنانه) و آستر که بیشتر در معرض سرش دوخت قرار دارند برای تهیه ی نمونه ها استفاده شده است. برای آماده سازی نمونه ها از بخیه های متداول جهت اتصال قطعات شامل لاک استیچ، زنجیرهای دوبل و سردوز با طول بخیه های مختلف استفاده شدهاست. نتایج آزمایشات نشان میدهد که با کاهش طول بخیه به دلیل افزایش تعداد نقاط درگیری نخ دوخت با پارچه، مقدار سرش دوخت کاهش مییابد. همچنین بخیهی لاکاستیچ با توجه به قفل شدن نخهای سوزن و ماسوره با یکدیگر در لبه ی پارچه در محدود نمودن سرش نخهای پارچه بر روی یکدیگر موثر بودهاست، در حالی که در بخیه های زنجیره ای دوبل و سردوز شکل زنجیره ای نخهای دوخت، آزادی بیشتری برای سرش نخهای پارچه را فراهم نمودهاست.

کلیدواژه ها:

زنجیره ای دوبل ، سرش دوخت ، طول بخیه ، لاک استیچ ، نوع بخیه