مقاوم سازی و بهسازی ساختمان های باستانی و قدیمی با رویکردی بر معماری بومی

گذشتگان اندیشمند ما همواره در طول تاریخ پر فرازو نشیب ایران علم و آگاهی را در زندگی روز مره ی خود بکار برده و مایه ی مباهات فرزندان ایران زمین در طول تاریخ شده اند. گذشته ایران نیز علاوه بر قدمت، به دلیل ارتباط تنگاتنگ آن با اعتقادات، سنن، طبیعت، جامعه، اقتصاد و سایر ویژگی های کشور نیز ارزش و اهمیت دارد. این واقیت به بهترین صورت در معماری بنا ها در گذشته تبلور عینی یافته است.حفظ، نگهداری و زندگی بخشی به این پیشینه ی غنی به عنوان ثروت ملی و میراثی گرانبها، وظیفه ای خطیر بر دوش یکایک افراد جامعه گذاشته است و مشارکت و همگامی کلیه ی اقشار جامعه را طلب می کند. بات ها و مراکز با ارزش تاریخی و فرهنگی شهر هاس ایران مملو از بنا های ارزشمندی است که متاسفانه به علت عدم توجه کافی در حال فرسودگی و زوال می باشند. امروزه با گسترش دامنه ی ارتباطات و تهدید های فرهنگی در جهان، بیش از هر زمان ضرورت پرداختن به مقوله ی شناخت معماری و شهر سازی گذشته ی کشور، مرمت،زندگی بخشیو استفاده ی مجدد از آن ها در تمامی ابعاد از جمله بعد آموزشی و فرهنگی اساس میشود. شکی نیست که گذشتگان ما از طبیعت و عوامل طبیعی در جهت رفاه، آرامش و امنیت بیشتر خود استفاده می کرده اند. در این میان نقش استفاده از طبیعت و نشانه های ان در معماری و مقاوم سازی بنا ها نمایان تر است. در این مقاله سعی شده است به اهمیت و ضرورت مقاوم سازی بناهای باستانی و قدیمی با نگاهی بر معماری بومی به عنوان راهی به سوی ساخت و ساز پایدار پرداخته شود.

کلیدواژه ها:

مقاوم سازی ، معماری بومی ، ساخت وساز پایدار