دگرگونی های دیجیتالی و معماری های محاسباتی

این مقاله، روش هایی را مورد بررسی قرار می دهد که در آن رسانه های دیجیتالی ، نه تنها به عنوان یک ابزار نمایشی بلکه به عنوان یک ابزارمهندسی برای تولید شکل های آن به کار می رود . این مقاله ، احتمالاتی ( پیدایش شکل ) را مورد بررسی قرار می دهد که در آن تکنیکهای تولیدی دیجیتالی مختلفی فراهم می شود . این مقاله، فرآیندهای تولید دیجیتالی معماری های محاسباتی را بررسی می کند که بر مفاهیمی مثلفضای توپولوژیکی ، سطوح هم ریخت ، دینامیک ها و علم حرکت ، طرحهای پارامتری و الگوریتم تکوینی استوار می باشد . از آنجا که امروزه حوزه دیجیتال بخش وسیعی از زندگی روزمره ما انسانها را شامل می شود ، لازم به نظر می رسد تا با تجدید در تعریف مفهوم دیجیتال از حوزه ینمایشی و سرگرمی به یک مفهوم کاربردی وعملکردی در مراحل طراحی ، تولید و ساخت اجزاء پیرامونی زندگی مان بتوانیم از نتایج آن بهرهببریم . لذا در این مقاله سعی شده است تا ضمن مختصر معرفی انواع معماری های محاسباتی در طول تاریخ که بر پایه ی طراحی در فضای دیجیتالی (رایانه) شکل گرفته اند به نتایج حاصل از این نوع نگرش در مقوله طراحی و جنبه های مثبت آن پرداخته شود. طراحی معماری ، خلق جهانی متشکل از جهان های کوچک و بزرگ بسیار است. فهم این جهان ها و کنترل و به کارگیری آنها موضوعی است که در روند طراحی معمار را بهخود مشغول می کند. خلق جهان معماری صورت نمی پذیرد مگر اینکه معمار جهان های کوچکتر را شناخته باشد و ارتباطات این جهان ها رادرک کرده باشد تا بتواند خود مجموعه/جهانی نو تعریف کند. ریزجهان های معماری روز به روز گسترش پیدا می کنند. تنوع مصالح، تکنولوژی، فرم و ... انبوهی از ریزجهان ها را در اختیار معمار می گذارد. معمار برای کنترل این تنوع نیاز به دستور هایی دارد که به کمک آن روابط بین جهان ها را تعریف نماید . همین دستورها ضمینه را برای استفاده از محیط دیجیتالی در مقوله طراحی آماده می کند .

کلیدواژه ها:

محاسبات ، توپولوژی ، پارامتر ، معماری دیجیتالی ، هم ریخت