تحلیلی بر هجویات در شاهنامه فردوسی و شاهنامه کردی

هجو و نکوهش به عنوان واکنشی در برابر رنجش و خشم در میان انواع ادبی در نوع حماسی آن نمودیبرجسته دارد. توجه به اشتراکات و تمایزات این نوع غنایی در داستان های مشترک دو شاهنامه فردوسی وشاهنامه کردی الماسخان کندوله ای می تواند حقایقی را از شرایط فرهنگی، اجتماعی و سیاسی تا روحیاتوویژگی های شخصیتی خود شاعر و احیانا برخی قهرمانان داستان بر ما آشکار سازد. در این پژوهش که بااستفاده از روش کتابخانه ای- تحلیلی صورت گرفته است نمونه ابیات با محتوای هجو و نکوهش در داستان های مشترک دو شاهنامه فردوسی و شاهنامه کردی با هدف مشخص کردن بسامد نمونه های هجوو نشان دادن جایگاه قهرمانان، روحیات شاعر و اوضاع فرهنگی و اجتماعی عصر شاعر، مورد واکاوی قرارگرفته است. برخی یافته های این پژوهش بیانگر آن است که جایگاه رستم در شاهنامه کردی بالاتر ازشاهنامه فردوسی است و نیز زبان بیان فردوسی ملایم تر و پاکتر از زبان بیان الماسخان در شاهنامه کردی است.

کلیدواژه ها:

هجو ، شاهنامه کردی ، فردوسی ، الماسخان کندوله ای