آموزش فرهنگ فارسی و عربی به غیرگویشوران با رویکرد زبان شناسی مقابله ای (مطالعه موردی تعارف)

یکی از مقوله های زبان که پیرنگ فرهنگی در کاربرد عملی آن نقش بسیاری دارد، تعارفات است. در زبان عربی و فارسی نیز تعارفات زیادی در گفتگوی روزانه گویشوران استعمال می گردد که نقش بسزایی در ایجاد ارتباط صحیح و کارآمد میان گویشور و زبان آموز دارد. اما این مهم در آموزش زبان عربی به فارسی زبانان و عکس آن چنان که شایسته است مورد توجه نبوده است؛ چنانچه اگر گویشور بومی در کلام از تعارفات مرسوم زبان خود استفاده نماید غالبا زبان آموز ایرانی یا عربی در پاسخ به آن دچار مشکل می شود و یا در خوش بینانه ترین حالت، مطابق با فرهنگ مرسوم خود پاسخی تحت اللفظی ارایه خواهد داد که گویای مفهوم مطلوب نیست وتنها ترجمه ای از آن مفهوم می باشد. بنابراین، بررسی تطبیقی تعارفات در زبان عربی و فارسی و وقوف بر تفاوت ها و شباهت های آن، در ضمن اینکه می تواند زمینه آشنایی زبان آموز را با بخشی از فرهنگ زبان مقصد فراهم سازد، وی را در دست یابی به کنش زبانی مطلوب و مفید نیز یاری می رساند. از این رو، پژوهش حاضر بر آن است تا جایگاه تعارف را در زبان عربی و فارسی به صورت مقابله ای با رویکرد آموزشی با شیوه توصیفی تحلیلی بررسی نماید و با ذکر نمونه هایی از تعارفات روزمره در دو زبان، به بیان تفاوت ها و شباهت های تعارف در این دو زبان بپردازد.

کلیدواژه ها:

آموزش زبان فارسی و عربی به عنوان زبان خارجی ، زبان شناسی مقابله ای ، فرهنگ ، تعارف