بررسی ساختار نگاره های مربوط به دیدار خسرو وشیرین و کاربرد آن در تصویرسازی افسانه های کردی

در تاریخ هنر ایران، بیشترین و مهمترین نگاره های تهیه شده توسط نگارگران ایرانی مربوط به مصورسازی کتب ادبی است. یکی از انواع معروف ادبی، ادبیات غنایی و داستان های عاشقانه است که به منظور بیان عواطف و احساسات شاعر، در ادب فارسی دامنه وسیعی پیدا کرده است. از این رو داستان های عاشقانه و صحنه های رویارویی عشاق، از مضامین اصلی تصویرسازی شده در نگارگری ایرانی می باشد. از طرف دیگر داستان های عاشقانه مجالی برای نمایش استعاری عشق الهی و عرفانی در قالب روایاتی از عشق زمینی، همواره مورد توجه تصویرسازان و نگارگران ایرانی بوده است. تصویرسازی های دیدار عشاق دارای مبانی ساختاری و ویژگی هایی هستند که وقتی در کنار یکدیگر قرار داده می شوند چنین به نظر می آیند که دارای روحی واحد و ساختاری مشترک هستند. حال با دو سوال روبرو هستیم، این ساختار و ویژگی های مشترک چیست آیا اصول این ساختار قابل استفاده در تصویرسازی داستان های عاشقانه فلکلور کردی برای مخاطبان امروزی می باشد هدف این مقاله که از نوع کیفی و به شیوه توصیفی و تحلیل محتوا می باشد، این است که بر اساس مبانی هنرهای تجسمی و با کمک تحلیل و تفسیر چند نمونه شاخص مربوط به دیدار خسرو وشیرین، به شناسایی ویژگی های مشترک و اصول کلی این نوع تصویرسازی ها پرداخته، و نحوه استفاده هنرمندان از این اصول در آثارشان بررسی شود. در نهایت می توان از این اصول مشترک در تصویرسازی های مشابه امروزی که نیاز به حضور ساختاری قوی در آن ها احساس می شود، بهره برد.

کلیدواژه ها:

نگارگری ایرانی ، دیدار خسرو و شیرین ، ساختار تصویر ، عشق عرفانی و زمینی ، تصویرسازی