نگرش انسان با تاکید بر نقش آن در اصلاح تربیت و سبک زندگی

هر انسانی نسبت به جهان اطراف خود نگرشی دارد که تعیین کننده گرایش و رفتار اوست. بینش انسان نسبت به زندگی از سه قسم خارج نیست، یا دنیاستیز است که زندگی را پوچ و بی ارزش میداند؛ و یا دنیامحور است که زندگی را از تولد تا مرگ معنا میکند؛ و یا این که دنیامعبر است که زندگی را از انعقاد نطفه میداند تا زمانی که هستی هست، و هستی هم همیشه هست لذا از نگاه این گروه زندگی همیشه هست. هر سبک، مسلک و شیوه زندگی مطمینا بر نوعی اعتقاد و بینش و ارزیابی درباره هستی و بر یک نوع تفسیر و تحلیل از جهان مبتنی است نوع برداشت و طرزتفکری که یک انسان درباره جهان و هستی عرضه میدارد، زیرساز و تکیه گاه عملی و رفتاری آن فرد به شمار میرود. این مبنا و زیرساز رااصطلاحا نگرش و در اصطلاح دینی جهان بینی میگویند. لذا این نگرش انسان است که به گرایش او شکل میدهد. یعنی رفتار عملی انسان از مبانی نظری او سرچشمه می گیرد. و با همین منظر حکما حکمت را تقسیم میکنند به حکمت عملی و حکمت نظری. حکمت نظری دریافت هستی است آنچنان که هست، و حکمت عملی دریافت خط مشی زندگی است آنچنان که باید. اینچنین باید ها نتیجه منطقی آنچنان هست هاستلذا. باید توجه شود که هست های ما آیا از حکمت مابعدالطبیعی تغذیه میشود یا از عالم طبیعتی است که به گفته قرآن آنچه بر آن است فانی است.