تلمیح در غزلیات حسن دهلوی

سال انتشار: 1395
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 442

فایل این مقاله در 20 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

OSPL02_035

تاریخ نمایه سازی: 18 اسفند 1397

چکیده مقاله:

حسن دهلوی یکی از بزرگترین شاعران غزل سرای قرن هفتم و هشتم هجری قمری در هندوستان است که با القابی چون: طوطی هندوستان و سعدی هندوستان(به دلیل سهل ممتنع بودن شعر وی) مشهور شده است. در بلاغت، به دانشی که سبب زیبایی، لطف و رونق سخن می شود، بدیع می گویند. علم بدیع به دو شاخه لفظی و معنوی تقسیم می شود. یکی از شاخه های بدیع معنوی تلمیح نام دارد که در حقیقت پلی میان حال و گذشته است. در این مقاله سعی شده است تا علاوه بر بررسی تلمیح و انواع آن در نیمی از غزلیات حسن دهلوی، بسامد آن نیز سنجیده شود. هدف از انجام این پژوهش، آگاهی از میزان بهره گیری شاعر از آرایه تلمیح و چگونگی استفاده از آن در غزلیات خود بوده است. این پژوهش مبتنی بر تحقیق کتابخانه ای است و طی آن مشخص شد که بیشترین میزان بهره گیری از تلمیح یا تلمیح مرکزی مربوط به حضرت یوسف(ع) و همچنین داستان جاودانگی خضر نبی(ع) است.

نویسندگان

محمد جواد جلایق

دانشجوی کارشناسی زبان و ادبیات فارسی دانشگاه فرهنگیان یزد پردیس شهیدان پاک نژاد

رضا زادگی میرزایی

دانشجوی کارشناسی زبان و ادبیات فارسی دانشگاه فرهنگیان یزد-پردیس شهیدان پاکنژاد