انسان شناسی قصه های عامیانه قوم ترکمن ایران بر اساس رویکرد اسطوره ای

انسان شناسی از رشته هایی است که به شناخت انسان از جمله از طریق باورها و افسانه های عامیانه راه می یابد. انسان شناسان چه بسا برای این مفهوم از نظریات روانکاوی و اسطوره شناختی بهره می گیرند؛ زیرا اندیشه های جوامع در ناخودآگاه باورها و افسانه های آنها نهفته است و روانکاوی و اسطوره راهی به درون ناخود آگاه باز می کند تا مشکلات روانی و انسانی جامعه و افراد آن را دریابد. ناخودآگاه ما در نهاد جمعی بشر حضور دارد و به صورت نماد نمایش پیدا میکند. این نمادها در افسانه ها به چشم میخورند و انسانشناس آنها را کشف میکند. در این مقاله قصه های عامیانه ترکمن را از طریق داستان آق پامیق که مهمترین داستان ترکمنی بوده به منظور معرفی قصه چند اپیزودی ترکمنی با استفاده از دیدگاه انسان شناسی اساطیر مورد بررسی قرار میدهیم. بنابرین این پرسش مطرح میشود که چگونه ناخودآگاه در نمادها فرافکنده می شود. پرسوناژها همواره به کمال و رشد خود نایل میآیند و این امر با معانی نمادین در سرتاسر قصه های عامیانه قوم ترکمن فرافکنده شده است. برایناساس مهمترین نمادهای افسانه آقپامیق عبارت از سفر و موانع آن، رسیدن به یگانگی با دیگری و آرامش روانی و رشد شخصیتی است.

کلیدواژه ها:

آق پامیق ، انسان شناسی اساطیر ، نماد ، سفر ، کمال