اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی(DBT )بر کاهش نگرانی در بیماران هموفیلی

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش رفتاردرمانی دیالکتیکی (DBT) بر کاهش نگرانی بیماران هموفیلی شهر مشهد صورت گرفت. این پژوهش یک مطالعه شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه است. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه بیماران هموفیلی شهر مشهد در سال 1396 بود. که 30 نفر از بیماران به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش 15) نفر) و کنترل 15) نفر) انتساب شدند. برای گردآوری داده ها از نگرانی پنسیلوانیا (2009) استفاده شد. روش اجرای مداخلهی رفتاردرمانی دیالکتیکی به صورت آموزش در 8 جلسه به گروه آزمایش بود و گروه گواه هیچ درمانی دریافت نکردند. برای تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس استفاده شده است. نتایج آزمون تحلیل کوواریانس نشان داد که پس از تعدیل نمرات پیشآزمون بین میانگین نمرات دو گروه در پسآزمون تفاوت معناداری از لحاظ نگرانی وجود داشته است، بنابراین نتایج یافته ها نشان داد که رفتار درمانی دیالکتیک بر بهبود کاهش نگرانی بیماران هموفیلی موثر است.

کلیدواژه ها:

بیماران هموفیلی ، رفتار درمانی دیالکتیک ، نگرانی.