مفهوم امربه معروف ونهی ازمنکرازمنظرفقه امامیه وعامه
سال انتشار: 1397
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 442
فایل این مقاله در 10 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
PECONF03_027
تاریخ نمایه سازی: 11 شهریور 1397
چکیده مقاله:
از صراحت یا ظهور یا اطلاق کلام بسیاری از لغویین استفاده می شود که امر به معنای واداشتن و نهی به معنای بازداشتن است .معروف هرکار نیکی است که افزون بر نیکی آن انجام دهنده اش آن را به این وصف نیکی بشناسد، یا توسط دیگری به این وصف شناسانده شود و منکر هر کار بدی است که انجام دهنده اش ، خودشان را به این وصف بدی بشناسند و یا به وسیله فرد دیگری شناسانده شود.هر عملی را که عقل های صحیح و سالم به زشتی و قبح آنها نماید منکر نامیده می شود، اگر عقل نداند و مردد بماند که آیا آن کار خوبی است یا نه آن وقت شریعت به بدی و ناپسندی آن حکم کند آن نیز منکر است.
نویسندگان
موسی غفاری چراتی
دانشجوی دکتری حقوق بین الملل عمومی دانشگاه آزاد اسلامی واحدتهران مرکز
جعفر جعفرزاده
دکتری فقه وحقوق اسلامی دانشگاه آزاد اسلامی واحدیادگارامام(ره)
محمد شاکری اسکی
کارشناس ارشدحقوق عمومی دانشگاه آزاد اسلامی واحدمهدیشهر