قراردادهای نفتی ایران

قراردادهای نفتی ایران قبل و بعد از انقلاب تفاوت محتوایی زیادی با هم دارند. تنها قرارداد نفتی قابل ذکر بین سالهای 1329-1280- امتیاز اعطائی مظفرالدین شاه به ویلیام ناکس دارسی در سال 1280 بود. سهم ایران از آن فقط شانزده درصد بود. در سال 1312 قرارداد جدید جایگزین قرارداد 1280 گردید و براساس آن حق الامتیاز ایران کمی بیشتر ردید. قرارداد مزبور از طرف کارشناسان مورد شدید قرار گرفت و در 29 اسفند ماه 1329 نمایندگان مجلس آنرا مستمسکی جهت ملی ک ردن صنعت نفت قراردادند. در سال 1332 قرارداد جدیدی به مدت 40 سال بین دولت ایران و کنسرسیومی متشکل از پنج شرکت نفتی منعقد شد. در سال 1336 تصویت (قانون نفت) قدم مهمی در جهت استقرار حاکمیت کشور بر منابع نفتی بود. در مرداد 1352 قرارداد جدیدی به مدت بیست سال با کنسرسیوم قبلی به امضاء رسید. بعد از انقلاب عمدتاً روش بیع متقابل در قراردادهای نفتی باب شد. اصول حاکم بر آن مشتمل بر حفظ حاکمیت ملی بر منابع نفت و هماهنگی کامل آن با قوانی کشور است عمده قراردادهای بیع متقابل شامل: میدان گازی پارس جنوبی، میدان های نفتی درود، بلال، سیری A و B، حوزه های خزر، سروش و نوروز می باشد که در حال اجرا است.