تاثیر آموزش مهارت های زندگی بر چشم انداز زمان، کیفیت زندگی و امید به زندگی

هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر آموزش مهارتهای زندگی بر چشم انداز زمان، کیفیت زندگی و امید به زندگی بود. پژوهش حاضر از نظرهدف کاربردی بود و از نظر روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. در این روش گروه آزمایشتحت آموزش مهارتهای زندگی و گروه کنترل در لیست انتظار ماند. در ادامه هر دو گروه در زمان یکسان به پیش آزمون و پس آزمونپاسخ دادند. جامعه آماری کلیه فراد مراجعه کننده به مرکز مشاوره و روانشناسی کاج شهر تهران در سال 1396 بودند. به روش نمونه گیری تصادفی مرکز تعداد 30 نفر نفر که نمرات پایین تری در چشم انداز زمان، کیفیت زندگی و امید به زندگی کسب کردند در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزینی شدند. پس از جایگزینی افراد در گروه های آزمایشی و کنترل به افراد گروه آزمایش 10 جلسه مهارتهای زندگیآموزش داده شد و در این مدت گروه کنترل مداخله ای را دریافت نکرد. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های پرسشنامه چشم انداززمان زیمباردو و بوید (1999)، پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی (1998) و پرسشنامه امید اشنایدر، هریس، آندرسون،هولران، ایروینگ و سیگمون (1991) استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کواریانس چند متغیره صورتگرفت. بررسی های آماری نشان داد که چشم انداز زمان، کیفیت زندگی و امید به زندگی پس از آموزش مهارتهای زندگی در گروهآزمایش نسبت به گروه کنترل به طور معنی داری افزایش یافته است. بر اساس یافته های این پژوهش آموزش مهارتهای زندگی می تواندشیوه مناسبی برای افزایش چشم انداز زمان، کیفیت زندگی و امید به زندگی باشد.

کلیدواژه ها:

مهارتهای زندگی ، چشم انداز زمان ، کیفیت زندگی ، امید به زندگی ، دانشجویان