خودباوری آکادمیک در دانش آموزان استثنایی دوگانه

این مقاله به دنبال بررسی یک رویکرد اجتماعی-فرهنگی برای رسیدن به درکی عمیق تر از خودباوری آکادمیک توسط دانش آموزان استثنایی دوگانه است. خودباوری آکادمیک یک مقوله چندبعدی و عاملی مهم و حیاتی در شکل گیری هویت فردی و اجتماعی است. دانش آموزان استثنایی دوگانه دانش آموزانی بااستعداد بالا و توامان دارای معلولیتی هستند که بر یادگیری آنها تاثیر می گذارد. چارچوب نظری برمبنای تعاملات در نظریه منطقه رشد تقریبی (ZPD) و با استفاده از روش موردمطالعه موردی ارایه شده است. داده ها بر اساس ساخت مشارکت در تجربه، مشارکت مشروع- پیرامونی و یادگیری موقعیتی، تحلیل شده اند. بحث چگونگی کارکرد تجارب اجتماعی و آگاهی محتوای ساخت خودباوری آکادمیک را برجسته می کند و تاثیر آن در تعاملات اجتماعی افراد را تبیین می کند. یافته ها نشان می دهند که خودباوری آکادمیک از عناصر اجتماعی - فرهنگی در محیط تاثیرپذیر است که البته در ابتدا برساخت خودباوری آکادمیک تاثیر می گذارد.

کلیدواژه ها:

اجتماعی - فرهنگی ، مشارکت در تجربه ، مشارکت مشروع- پیرامونی ، یادگیری موقعیتی ، خودباوری آکادمیک