رابطه بین خودتنظیمی پژوهشی با عملکرد پژوهشی در دانشجویان تحصیلات تکمیلی دانشگاه فردوسی مشهد

هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه بین خودتنظیمی پژوهش و عملکرد پژوهشی بود. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی و جامعه آماری شامل تمامی دانشجویان تحصیلات تکمیلی دانشگاه فردوسی مشهد در سال 95-1394 بود که حجم کل آن بر اساس اعلام آموزش دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی (8113) نفر بود. از جامعه مذکور بر اساس فرمول کوکران و اجرای مقدماتی 275 دانشجو به روش نمونه گیری سهمیه ای انتخاب شد. ابزارهای پژوهش شامل مقیاس خودتنظیمی پژوهشی و عملکرد پژوهشی بود. جهت تجزیه وتحلیل داده ها از میانگین، انحراف معیار، همبستگی پیرسون، رگرسیون ساده و چندگانه استفاده گردید. نتایج ضریب همبستگی پیرسون نشان داد که بین خودتنظیمی پژوهشی و عملکرد پژوهشی همبستگی مثبت معناداری وجود دارد، نتایج رگرسیون ساده نشان داد که خودتنظیمی پژوهشی می تواند عملکرد پژوهشی را پیش بینی کند؛ بنابراین؛ با تقویت مهارت های خودتنظیمی می توان عملکرد پژوهشی دانشجویان را بهبود بخشید.

کلیدواژه ها:

عملکرد پژوهشی ، خودتنظیمی پژوهشی ، دانشگاه فردوسی مشهد