مقایسه فعالیت میوالکتریکی منتخبی از عضلات اندام فوقانی طی اجرای دو روش تمرینی متداول تقویت عضله دلتویید

با توجه به اهمیت تمرینات قدرتی در علوم ورزشی و بازتوانی، هدف پژوهش حاضر مقایسه فعالیت میوالکتریکی منتخبی از عضلات اندام فوقانی طی اجرای دو روش تمرینی رایج تقویت عضله دلتویید بود. تعداد 10 پاورلیفتر مرد سالم، با میانگین و انحراف استاندارد سن 26± 7 سال، قد 5± 177 سانتیمتر، و وزن 15± 81 کیلوگرم دارای حداقل 3 سال سابقه تمرینی منظم، در این مطالعه شرکت کردند. آزمودنی ها دو حرکت سرشانه با هالتر جلو و نشر هالترجلو را اجرا، و سیگنال-های EMG سطحی با استفاده از دستگاه الکترومایوگرافی بیسیم 16 کاناله ساخت کشور ایتالیا (مدل BTS FREE (EMG 300 و با فرکانس نمونه برداری 1200 هرتز، فعالیت میوالکتریکی عضلات دلتویید قدامی، دلتویید میانی، دلتویید خلفی جمعآوری و تحلیل شد. هر حرکت با 50 درصد یک تکرار بیشینه فرد و با تکرار 5 مرتبه اجرا شد. برای تجزیه و تحلیل های آماری از تست آنالیز واریانس با اندازه های تکراری استفاده گردید. سطح معناداری در این پژوهش (p<0/05) در نظر گرفته شد.یافته های این پژوهش نشان داد که نسبت فعالیت میوالکتریکی عضله دلتویید قدامی، میانی و خلفی در طی اجرای دو حرکت سرشانه هالتر جلو و نشر جلو هالتر به لحاظ آماری اختلاف معنیداری را نشان داد .(P<0/05)بر اساس نتایج به دست آمده شاید بتوان حرکت سرشانه هالتر از جلو را حرکتی مفیدتر نسبت به نشر جلو هالتر جهت تقویت عضلات دلتویید در ورزشکاران مطرح کرد، از طرفی با توجه به اینکه در حرکت نشر جلو هالتر فشار کمتری بر لیگامان ها وارد می شود می توان حرکت نشر هالتر جلو را نسبت به سرشانه هالتر جلو جهت تقویت عضلات برای افراد دارای آسیب دیدگی مفیدتر بیان کرد. اثبات بهتر این مطالب نیاز به انجام پژوهش های بیشتر دارد.

کلیدواژه ها:

سرشانه هالتر جلو ، نشر جلو هالتر ، عضله دلتویید