تاثیر تمرین استقامتی و مقاومتی بر نسبت آدیپونکتین به لپتین و پروتئین واکنشگرC-(CRP) در موشهای صحرایی دیابتی

مقدمه: آدیپونکتین ها مانند لپتین و آدیپونکتین و به طور مستقیم با وضعیت دیابت ارتباط دارد. هدف مطالعه حاضر بررسی اثر تمرینات استقامتی و مقاومتی بر پروتئین واکنش گر-c و نسبت آدیپونکتین به لپتین در موشهای دیابتی بود.مواد و روشها: در این مطالعه تجربی 48 سر موش صحرایی از نژاد ویستار در محدوده وزنی 65±215 به چهار گروه (کنترل سالم، کنترل دیابتی، دیابتی همراه تمرین استقامتی و دیابتی همراه تمرین مقاومتی) بطور تصادفی تقسیم شدند. گروه های دیابتی تمرینی یک هفته بعد از القاء دیابت، به مدت 10 هفته تمرین استقامتی و مقاومتی را انجام دادند. 24 ساعت بعد از آخرین جلسه سرم خون موش های صحرایی جهت بررسی متغیرهای خونی جمع آوری شد. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی در سطح P≤0/05 بررسی شدند. یافته ها پژوهش: القاء دیابت توسط استرپتوزوتوسین - نیکوتین آمید منجر به کاهش معنادار آدیپونکتین و لپتین وافزایش معنادار پروتئین واکنشگر-C در گروه کنترل دیابتی نسبت به گروه کنترل سالم شد (P> 0/05). 8 هفته تمرین استقامتی و مقاومتی به ترتیب موجب کاهش معنادار در قند خون ناشتا، پروتئین واکنش گر-C و افزایش معنادار سطوح سرمی لپتین و آدیپونکتین نسبت به گروه کنترل دیابتی شد(P> 0/05). بحث و نتیجه گیری: به نظر میرسد تمرین استقامتی و مقاومتی از طریق تغییر در سطوح سرمی آدیپونکتین و لپتین موجب بهبود التهاب (پروتئین واکنش گر-C ) در موش های صحرایی دیابتی می شود.

کلیدواژه ها:

دیابت نوع 2 ، نسبت آدیپونکتین به لپتین ، پروتئین واکنشگر-C ، تمرین استقامتی و مقاومتی.