الگوی طراحی فضای آموزشی به عنوان بخشی از حقوق شهروندی کودکان و نوجوانان استثنایی

کودکان کم توان ذهنی به لحاظ جسمی، فکری، عاطفی و رفتاری با سایر انسان ها متفاوت هستند. بر همین اساس برای شکوفایی استعدادهای نهایی شان نیازمند محیط های ویژه ای می باشند. برای اینکه آموزش معناپیدا کند، ضروری است متناسب با نیازهای جامعه باشد. همانطور که می دانیم یادیگری به خودی خود رفتاری انفعالی نیست بلکه یک رفتار فعال و خلاق است. بنابراین محیط های آموزشی باید انعکاس دهنده آموزشی که ازآن حمایت می کنند، باشد. کودکان استثنایی از لحاظ روحی و جسمی دارای ضعف ها و کمبودهایی هستند که با تاثیر محیط اطراف بر آنها می توان آنها را تقویت و یا بعلکس تضیف کرد. همه این عوامل از برخوردمعلولین با پیرامون فضای خصوصی و شهری است که می توانند بر روحیات آنها سازگار شود. این مسئله می تواند در ساخت محیط های آموزشی که یادگیرندگان آنها کودکان معلول هستند موثر باشد. چرا که، وجود مکان هایی بنام فضای آموزشی کودکان معلول می تواند در رشد شکوفایی آنان بسیار موثر باشد. معماری محیط های آموزشی می تواند تاثیر قابل ملاحظه ای بر رفتار کودکان کم توان ذهنی داشته باشد و این دسته از انسان های کشور ایرانی ما برای آموزش و پیشرفت نیاز به محیط هایی دارند که کیفیت ویژه ای را ارائه می کند. کیفیتی که متناسب با نیازها و نوع ناتوانی آنها باشد. اینگونه محیط ها کودکان ناتوان را به حرکت و رشد ذهنی، رفتاری وشخیصتی، تعامل با محیط و دگرگونی در آن سوق می دهند. توجه به احساس آرامش،امنیت و آزادی در آنها بسیار حایز اهمیت است و می تواند موجب افزایش توان رفتاری کودک شده و بستر تعامل آنها با محیط را فراهمکند. در نتیجه، طراحی فضاهای آموزشی کودکان استثنایی از اهمیت ویژه ای برخوردار است و اینگونه محیط ها باید امن، آرام، در عین حال محرک و سیال باشند.

کلیدواژه ها:

طراحی معماری ، فضای آموزشی ، کودک استثنایی