پیش بینی سازگاری اجتماعی دانش آموزان با اختلال نارسایی توجه / بیش فعالی براساس تاب آوری تحصیلی

هدف: هدف پژوهش حاضر پیش بینی سازگاری اجتماعی دانش آموزان با اختلال نارسایی توجه بیش فعالی براساس تاب آوری تحصیلی بود. روش: روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل همه دانش آموزان با اختلال نارسایی توجه – بیش فعالی پایه چهارم شهر هویزه در سال تحصیلی 97-98 بود که از بین آنها 50 نفر به عنوان شرکت کننده در تحقیق با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار: برای جمع آوری اطلاعات از فرم کوتاه و تجدید نظر شده ی مقیاس درجه بندی کانرز والدین ، پرسشنامه سازگاری اجتماعی سینها و سینگ( 1993 ) و پرسشنامه تاب آوری تحصیلی ساموئلز ( 2004 ) مورد استفاده قرار گرفت. یافته ها: جهت تحلیل داده ها، همبستگی پیرسون و رگرسیون چندمتغیره به کار گرفته شد. یافته ها نشان دادند که بین مولفه های تاب آوری تحصیلی(مهارت های ارتباطی، جهت گیری آینده و مسئله محور / مثبت نگر) با سازگاری اجتماعی در دانش آموزان با اختلال نارسایی توجه – بیش فعالی رابطه معنادار و مثبت وجود دارد (p<0/001). نتایج حاصل از تحلیل رگرسیون چندمتغیره برای پیش بینی سازگاری اجتماعی دانش آموزان با نارسایی توجه – بیش فعالی نشان داد که مولفه مهارت های ارتباطی، مهمترین پیش بینی کننده سازگاری اجتماعی در این دانش آموزان است (p<0/004). نتیجه گیری: به نظر می رسد استفاده از تاب آوری و آموزش آن در مدرسه، سبب ارتقای سازگاری اجتماعی در دانش آموزان جهت مقابله با تنیدگی ها و تشویش های روانشناختی در محیط آموزش و مدرسه خواهد بود و در کسب نتایج تحصیلی موثر باشد.

کلیدواژه ها:

سازگاری اجتماعی ، تاب آوری تحصیلی ، اختلال نارسایی توجه / بیش فعالی