مقایسه ی اثربخشی آموزش راهبردهای برنامه ریزی عصبی – کلامی (NLP) و رویکرد تلفیقی تحصیلی دانش آموزان ششم ابتدایی شهرستان اندیمشک

این پژوهش با هدف مقایسه ی اثربخشی آموزش راهبردهای یادگیری برنامه ریزی عصبی – کلامی و رویکردی تلفیقی بر انگیزش تحصیلی دانش آموزان ششم ابتدایی شهرستان اندیمشک انجام شد. پژوهش حاضر نیمه آزمایشی بود و از طرح گروه های کنترل نابرابر استفاده شد. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان پسر ششم ابتدایی استان خوزستان بودند که نمونه ای به حجم 80 نفر به روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب و به تصادف در 2 گروه آزمایش و 1 گروه گواه جایگزین شدند، سپس گروه های آزمایش در زمینه ی راهبردهای برنامه - ریزی عصبی کلامی و راهبردهای تلفیقی طی ده جلسه آموزش را دریافت کردند اما گروه گواه آموزشی دریافت نکردند. ابزارهای پژوهش شامل مقیاس انگیزش پیشرفت هرمنس (HAMQ) بود. جهت تحلیل داده ها از روش تحلیل کوواریانس سود برده شد. نتایج نشان داد که بین میزان اثربخشی آموزش راهبردهای برنامه ریزی عصبی - کلامی و راهبردهای تلفیقی بر انگیزش تحصیلی دانش آموزان تفاوت وجود دارد. همچنین نتایج نشان داد که راهبردهای تلفیقی (d=5/540؛ P<0/0005؛ 72/581=(1.82)F و برنامه ریزی عصبی کلامی d=2/899؛ P<0/0005؛ 19/206=(1.82)F به ترتیب بیشترین اثربخشی را بر انگیزش تحصیلی دانش آموزان داشتند. بنابراین، آموزش این راهبردها بویژه راهبردهای تلفیقی به دانش آموزان انگیزش تحصیلی آنها را افزایش می دهد.

کلیدواژه ها:

انگیزش تحصیلی ، برنامه ریزی عصبی کلامی ، رویکرد تلفیقی ، دانش آموزان