اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر انعطاف پذیری روانشناختی و بازداری شناختی زنان بازمانده از ازدواج

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر انعطاف پذیری روانشناختی و بازداری شناختی زنان بازمانده از ازدواج بود. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه زنان بازمانده از ازدواج شهر شیراز در سال 1395 بود. نمونه این پژوهش شامل 40 نفر از زنان بازمانده از ازدواج شهر شیراز بود که نمونه گیری از آنان به روش نمونه گیری در دسترس انجام شد. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه فینچام و برادبری 1992 ، پرسشنامه پذیرش و عمل بوند و همکاران 2011 ، نسخه رایانه ای آزمون استروپ استفاده شد. برای تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس چندمتغیری MANCOVA استفاده شد . برای مداخله در گروه آزمایش از درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد استفاده شد. نتایج تحلیل کواریانس چند متغیری نشان داد که اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر انعطاف پذیری روانشناختی تایید گردید 001 / 0 ≥ P ، اما در مورد بازداری شناختی تایید نشد. بنابراین، با آموزش دادن زنان بازمانده از ادواج میتوان انعطاف پذیپذیری روانشناختی آنان را افزایش و اسنادهای آنان در مورد ارتباطات را بهبود داد.

کلیدواژه ها:

درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد ، انعطاف پذیری روان شناختی ، بازداری شناختی ، زنا بازمانده از ازدواج