پیشبینی ادراک درد و حمایت اجتماعی ادراک شده بر اساس ناگویی خلقی در بیماران مبتلا به درد مزمن

هدف پژوهش حاضر پیشبینی ادراک درد و حمایت اجتماعی ادراک شده در بیماران مبتلا به درد مزمن بر اساس ناگویی خلقی میباشد. این پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی است. جامعه آماری شامل کلیه زنان 20 تا 60 سال مبتلا به درد مزمن در سطح شهر شیراز بود که در نیمه اول سال 1397 به مراکز درمانی این شهر مراجعه کردند. بر اساس مولفه های پژوهش 160 نفر به شیوه نمونه گیری در دسترس به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. اطلاعات مورد نظر با استفاده از مقیاس ناگویی خلقی تورنتو، پرسشنامه درد مگ گیل و مقیاس حمایت اجتماعی ادراک شده گردآوری شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از روش همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه به شیوه همزمان از طریق نرم افزار آماری SPSS-24 استفاده شد. نتایج نشان داد که از بین ابعاد ناگویی خلقی، تنها مولفه دشواری در شناسایی احساسات قادر به پیش بینی نمره ادراک درد در این بیماران بود، اما ابعاد ناگویی خلقی نتوانستند حمایت اجتماعی ادراک شده را پیش بینی کنند. بنابراین میتوان گفت که مولفه دشواری در شناسایی احساسات قادر به پیشبینی معنادار ادراک درد در بیماران مبتلا به درد مزمن میباشد.

کلیدواژه ها:

ناگویی خلقی ، ادراک درد ، حمایت اجتماعی ادراک شده ، درد مزمن