تعیین اثر بخشی درمان شناختی- رفتاری بر ناتوانی جنسی و امید به زندگی زنان مبتلا به دیابت 30 الی 40 ساله درشهرستان آمل

دیابت از جمله بیماری های متابولیکی است که با کمبود نسبی ویا مطلق انسولین، افزایش گلوکز خون و اختلال در متابولیسم کربو هیدرات، چربی و پروتئین همراه است. ارتقاء سلامت روان با توجه به نقش محوری آن در مراقبت های بهداشتی مورد توجه روز افزون است با توجه به اینکه بیماران دیابتی از سبک زندگی نامطلوب برخوردارند واز ناتوانیجنسی رنج می برند .لذا هدف پژوهش حاضر بررسی اثر بخشی شناختی –رفتاری بر کاهش اختلالات جنسی و افزایش امید به زندگی بیماران مبتلا به دیابت بود. نمونه آماری 40 نفر از بیماران مبتلا به دیابت آمل بودند که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شده و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش ( 20 نفر)و گروه ( 20 کنترل)گمارده شدند . ابزار مورد استفاده در این پژوهش پرسشنامه امید به زندگی اشنایدر و پرسشنامه ناتوانی جنسی FSFI بود گروه آزمایش به مدت 8 جلسه ی 120 دقیقه ی در امید به زندگی اشنایدر و پرسشنامه ناتوانی جنسی معرض متغیر مستقل و درمان شناختی رفتاری قرار گرفت. طرح پژوهش از نوع پیش آزمون –پس آزمون با گروه کنترل بود . و برای تحلیل داده ها از روش تحلیل کوواریانس چند متغیره (مانکوآ) و تحلیل کوواریانس تک متغیری آنکوا 9 استفاده گردید.نتایج بدست آمده نشان داد که درمان شناختی رفتاری می تواند سبک زندگی بیماران مبتلا به دیابت را در زمینه های رشد خود شکوفایی مسئولیت پذیری روابط بین فردی ، تغذیه ،فعالیت بدنی و مدیریت استرس تغیر داده و ناتوانیجنسی را کاهش دهد و امید به زندگی را افزایش دهد.در نهایت می توان اظهار داشت که درمان های منظم شناختی رفتاری می تواند سبک زندگی بیماران را بهبود بخشد و ناتوانی جنسی را کاهش دهد و امید به زندگی را توسعه دهد

کلیدواژه ها:

درمان شناختی ، رفتاری ، امید به زندگی ، ناتوانی جنسی ، بیماران دیابتی