بررسی تحلیلی جریان شعر جنگ در ادبیات فارسی معاصر

شعر جنگ به عنوان اصلیترین و گسترده ترین جریان ادبی دهه ی شصت از شاخه ی مذهبی شعر پایداری قبل از انقلاب اسلامی منشعب شده است و بیش از سایر جریان-های شعری، مستقیما از تحولات سیاسی و اجتماعی زمان خود تاثیر پذیرفته است. بخش عمدهای از اشعار ده هی شصت، جنگسروده ها هستند به نحوی که اغلب شعرای این دهه را میتوان در شمار شعرای جنگ دانست و آنها را به دو دسته ی کلی شعرای باجنگ و شعرای برجنگ تقسیم کرد. جنگ سروده ها در دو قالب سنتی و نوگرا اشعاری ساختارگرا و مفهوم مند هستند که غالبا با زبانی ساده و ساختاری روایی و گاه گزارشگونه با نمودهایی از بیم و امید به بیان فجایع جنگ و رنجها و پایداری و مقاومت و دلاورمردیها میپردازند. در حیطه ی زبانی به دلیل تکیه بر ایجاد ارتباط با مخاطب، شعرای جنگ به ندرت از هنجارهای زبانی عدول کردهاند و غالبا مفهوم را به ساده ترین شکل ممکن انتقال دادهاندبه. لحاظ تخیل، شعر جنگ با وجود کثرت استعمال تصاویر کلیشهای گاهی موجد تصاویر بدیع و تازهای شده است. در سروده های شعرای باجنگ ، نمادگرایی وکاربرد شعائر مذهبی و آیینی بسامد بالایی دارد.

کلیدواژه ها:

ادبیات معاصر ، شعر پایداری ، جریان ادبی ، شعر جنگ ، ادبیات متعهد.